Sterfhuis

Het gaat altijd sneller dan je denkt. Ineens is dat huis een sterfhuis en daar ligt ie dan. Niks meer te kiezen, door verzorgers omzoomd met stompzinnige prullen die je straks kunt wegsmijten omdat de stank van pijnstillers en bederf er niet meer af te wassen is. Ik zou nog wel wat willen zeggen - je voelt je ertoe verplicht, eigenlijk – maar er schiet me niets te binnen. Dan zie ik daar een oude krant en ik lees de volledige einduitslag voor van de Tour de France: "Eén: Jan Ullrich; twee: Richard Virenque; drie: Marco Pantani: vier: Abraham Olano; vijf: Fernando Escartin…" En zo verder. Mijn monotone voorleesstem lijkt een kalmerende werking te hebben op de stervende, maar ’t kan ook wel zijn dat ik me dat verbeeld. Buiten schijnt de zon en er staat een aangenaam windje.