Peter Pan

“Pierre Casserole, natuurlijk. Wist je dat niet?” Ze zegt het zó stellig, dat ik het zeker 10 seconden geloof.

Draagbare harde schijf

De diaprojector van 2000-nu.

Bevordering sociale mobiliteit

Op het schoolplein

- "Me opa heb kanker."
- "Nee, je opa heeft kanker."

Bewegende delen

Nu ze allemaal zeer doen weet ik dit: ongelofelijk, de hoeveelheid bewegende delen in één menselijk lichaam.

(ja k., ik weet 't en je hebt natuurlijk gelijk: ik heb inderdaad nog nooit een kind gebaard - dus waar hebben we het nu helemaal over?)

Een profetie over Christian Klar

Iemand van toen, die hield luidkeels vol dat hij Jezus van Nazareth was. En dat Christian Klar zijn beste gereedschap was, waarmee hij de mensheid eens wat zou tuchtigen en bovenal bevrijden van het kwaad. Van dat laatste – het waren werkelijk andere tijden - schrokken de mensen van toen veel meer dan van het eerste, waarop een stevig dieet van medicamenten en dwangmaatregelen volgde. Dat hielp - in zoverre dat hij eerst steeds zachter- en daarna helemaal niet meer sprak. Wel stopte hij steeds netjes opgevouwen, volgekriebelde Rizla-Rood-vloeitjes in m’n jaszak: “Christian Klar buigt niet en zal vrijgelaten worden. Het is voorbestemd.” En in januari, zo-en-zoveel jaar later, is het dan zo ver. “Ja natürlich, er hätte heucheln können, das ist ja die leichteste Übung”, schrijft een onverdacht tijdschrift.

Een kunstje met een ei

Bij het ontbijt doet de logé ook nog een kunstje met een ei. En nog een keer. En nog een keer. Intussen doe ik m’n uiterste best niet van de krant op te kijken. Daarom doet ie ’t nog een keer. Nu speciaal voor mij. Ik moet gewoon dichter bij ’t station gaan wonen.

Begin-zin

“Ik had heus wel eens eerder een dode gezien, maar nooit eentje waar niemand naar omkeek.”

Waardencatalogus

"...mag ik al nergens meer roken, gaan ze me ook nog vertellen hoe ik daarbij moet kijken."

Voorbeeldig stadsgedicht

Stadsgedicht door Joke van Leeuwen (Antwerpen)



Bij ons zal het wel weer iets groot-geks worden - ('zeg maar: een stukje utrecht-promotie') - dat iets lelijks aan het oog moet onttrekken, gesponsord door die projectontwikkelaars, die nou juist eens met hun poten van onze stad moeten afblijven.

(Naschrift: Ach man, doe toch niet zo zuur.)

Dagtochtje

Na een ochtend vol incidenten en klein leed, heeft de ANWB mij nu in een Opel Zafira gezet. Amper de parkeerplaats af, word ik beslopen door de bijna onweerstaanbare wens om een dagtochtje te maken. Julianatoren. Miniatuur-Walcheren. Zoiets. Het kan snel gaan.

Volkenkunde voor beginners

Het begint eenvoudig. Muis is bang voor de kat, slak voor de vogel en zo verder. We zitten al aardig in het verhaal als we egel treffen. Egel? Die is bang voor zigeuners. Dat is vanwege het zigeunerrecept: wikkel de egel in een pak van klei en gooi het geheel in een smeulend vuurtje. Breekt de klei? Dan is de egel gaar. Eet smakelijk. Het verhaal gaat verder en gelukkig: nobody gets hurt. Eerbiedige stilte, blikken vol afgrijzen. “Pappa…wat zijn zigeuners?”

Fucking Efteling

In de lift stapt een vrouw die Petra heet (want dat staat op haar badge). Ze draagt een smetteloos kantoorwerkpakje. Sterke vrouw ook: haar loodgieterstas - maar dan voor dossiers en aktes en projectenspullen – trekt stevig aan haar rechterhand. Toch zet ze ‘m niet neer. Ik moet heel hoog, zij ééntje lager – en daar gaan we. Boven ons is gerommel en geknars te horen. De lift schokt en schommelt, houdt steeds een beetje in en maakt dan weer vaart. Gaande de rit wordt Petra’s hoofd rood. Ik denk: van schrik. Maar dan trapt ze met de punt van haar schoen zo hard ze kan tegen de wand van de lift, pakt de noodtelefoon en schreeuwt in de hoorn: "Het lijkt hier de fucking Efteling wel!” Dan gaat de deur open en ze loopt weg. “Fijne dag”, zegt ze nog. Want dat is gewoonte, hier.

De hond van Theo

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik voel ‘het moment’ van de verkiezing van Obama wel zo ongeveer. Mijn chagrijn gaat over onze journalisten. Jankende, op de knieën zijgende, broekzeikende bewonderaars van Het Fenoneem. Geen dirt-digging, geen fact finding, geen verslaggeving, nee, één voor één komen ze hun geloofsbelijdenis doen. Op de televisie en in de krant. Het enige wat nog ontbreekt zijn communiepakjes. Dat alles is nogal strijdig met de codes van het beroep – dat weet ik, want ik heb er voor doorgeleerd - maar geheel in lijn met de natte dromen van zenderbazen en uitgevers.

Hoe het ander kan, bewijst de berichtgeving van de volkskrant, deze week, over de hond van Theo. Denk je alles over iets te weten, is er toch altijd nog een onderbelicht elementje. Zoals de hond van Theo, waarover beweerd zou zijn dat die een godslasterlijke naam had. De volkskrantman bewijst middels noeste arbeid dat er een hond was (voor mij was dat nieuws), dat die door een sterrenensemble uit wandelen werd genomen en dat die niet Allah heette. Kijk, dát is nou ‘Yes-We-Can’-journalistiek.
Iedereen die er toe doet is ondervraagd: ‘Ik ben witheet’, zegt Rainer Hensel, de man die voor de films van Van Gogh de muziek componeerde. ‘De hond van Van Gogh heette Igor’, aldus Hensel. ‘Ik kan het weten, want ik heb hem heel vaak uitgelaten. Hans Teeuwen deed dat ook.’ Filmproducent Gijs van de Westelaken bevestigt: ‘Die hond heette Igor. Ik heb Igor ook vaak uitgelaten.’ En omdat netjes hoor-en-wederhoor is toegepast, komen we ook nog te weten dat eigenlijk niemand ooit heeft beweerd dat Theo’s hond Allah heette.
Het bericht haalde pagina 3 van de volkskrant (nog altijd een zichtpagina), maar dat was maar slechts vanwege Het Fenoneen. Anders was dit vast en zeker explosief voorpaginanieuws geweest.

Ergens ben ik de hond van Theo en Het Fenomeen wel dankbaar. Ze kwamen precies langs toen mijn knieën even knikten voor weer zo'n uitgever.

De Schuiftrompet

Om het niet mooier voor te stellen dan het is, sla ik zomaar een bladzijde open en schrijf de eerste regels op:

“Bertus, die evenals Tamme katholiek is, vertelde, dat hij hem zondag in de kerk heeft zien huilen van aandoening onder de preek.
Vanmiddag heeft Tamme tomaten gegeten. Dat is beter te bewijzen: de resten zitten op z’n das.”

Zo begint bladzijde 20 van ‘De Schuiftrompet – verzameld proza’ van C.C.S. Crone.

Dankbaarheid & Respect in 3 Eenvoudige Stappen

Geintje: “Oh, kijk nou! Je hebt het internet kapot gemaakt! Nou, dát zullen de mensen leuk vinden...” Jongetje in tranen – hoe nu verder? Je speelt een diepe zucht en zet het vastberaden gezicht op van die man die de wereld redden ging. “Nou, dan zal pappa het maar weer eens proberen te maken, hé?”