Een bordje eten als oorzaak van verwarring en ook wel chagrijn. Dat zit zo. Ik ken een kok en die kookte michelinsterren. Een gedoe van jewelste, stel ik me zo voor, met steeds weer de nieuwste lifjes en de hipste lafjes en goede manieren en geklokte tijden en gestijfde boorden en zo verder.
Op een doordeweekse dag, al weer jaren geleden, besloot ie dat ie er schoon genoeg van had en kwam tot een motto: "Nooit zal een teerling de toekomst veranderen''. Vanaf dat moment kookt ie in feite nog maar twee dingen, die samen op één bordje gaan: kreeften en risotto. Dag aan dag, kreeften en risotto. Drie jaar geleden, twee jaar, één jaar, vandaag nog, als je opschiet. Omdat het lekker is en niet heel erg moeilijk – zodat er volop tijd is om wat te drentelen en te keuvelen en zo meer - en wie krijgt er nou ooit genoeg van kreeften of risotto? Licht verteerbaar ook. Over dat motto heb ik dus wat langer gedaan.
vrijdag 16 mei 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten