Simon Carmiggelt

Dat was een prachtig stuk van Martin Bril, gisteren in De Volkskrant. Het ging – wat cru in m’n eigen woorden samengevat – over zijn naderende dood. Of toch over de angst daarvoor. Eigenlijk was het niet echt prachtig. Meer ontroerend. Je voelde hoe de familie zich tijdens een wandelingetje of zo gewaar werd van de onoverbrugbare afstand tussen het lijdend voorwerp en de anderen. Nee, niet alleen de anderen - ál het andere. Misschien was het zo niet bedoeld, maar je leest wat je lezen wil. Op één of andere manier moest ik vanwege het stukje steeds aan de zo goed als vergeten Simon Carmiggelt denken - en nu hoop ik maar dat Martin Bril dat niet ook doet.

Feeders en drinkers

Natuurlijk lees ik in principe nooit in blaadjes die maar zijn bedoeld om stapels advertenties netjes in te binden. Maar dit verhaal uit de Linda gaat toch met me op de loop: ergens in ons maatschappelijk midden lopen ‘feeders’ rond. Die vetmesten hun geliefde uitbundig. Chocomel met slagroom, moules frites, witte boterhammen gedoopt in spekvet, magnums classic. Eigenlijk zou ik wel eens bij zo een feeder willen eten. Eén keertje dan, hé? Maar ik ken er geen, ik ken alleen maar 'drinkers', voor wie een bakje gemengde nootjes al een vrijwel volwaardig alternatief voor een maaltijd vormt.

Filmster

Het ging zo: ik reed op het trottoir tegenover de tent van het filmfestival, had nogal haast, lette niet op, heb haar niet zien aankomen. En toen ben ik over haar tenen gefietst. "Au, sukkel, kijk effe uit", snauwde ze me toe, ze keek erg kwaad, maakte heftige, theatrale gebaren en zette zelfs nog even - halfslachtig - de achtervolging in. Ik ben bang dat ik een filmster heb aangereden.

Maandagman

Omdat er maar niks gebeuren wil waar je verstand vat op krijgt – en je nog iemand bellen moet die Sandy heet - zit je de rest van de dag opgescheept met dat liedje (‘Sa-ha-ndy, bé-hé-by’) en John Travolta in een leren broek.

Gloeiende kater

T was ‘t eten. Ja, dat was 't. Dat eten, daar was wat mee. En als er al niks mee was, dan was 't toch te weinig. Ook niet erg voedzaam, hé? Dan krijg je dat. Wordt ‘t nou al donker?

Engel

Gisterochtend - even na negenen - werd ik op de Vismarkt aangesproken door een engel. Ik schrok erg, wees zijn toenadering resoluut af (zoals je dat doet als je niet in Lourdes of Scherpenheuvel woont – en dus nergens op verdacht bent), maar zag ook meteen dat hij me dat niet kwalijk nam. Geloof het of niet, het maakt mij niet uit: zo ging het.

Laxeermiddel

Het ministerie van economische zaken heeft een meneer ingehuurd om – ik citeer – "iets te doen aan Holland Branding".

Die meneer vindt in Adformatie het volgende:

"Netherlands connecting global ambitions, moet het motto zijn. Met de Orange Contest dagen wij creatieven over de hele wereld uit, van gamedeveloppers tot reclamegoeroes, om retegave creatieve en innovatieve concepten te bedenken om het merk Nederland wereldwijd te communiceren. Dat idee kan van Rem Koolhaas afkomstig zijn of een onbekende ontwerper op zijn zolderkamer, dat kan het inpakken van de IJffeltoren zijn (Ja! Het staat er echt – EFCE) tot het woord ‘Holland’ projecteren op de maan. Als het maar impact heeft en om het grote denken gaat."

De Adformatie lees ik uitsluitend op de WC. Dat wordt een nogal stuitende gewoonte gevonden, maar de laxerende werking is onovertroffen, dus ik volhardt.

Mail uit Brussel

Geen klachten over de efficiency, moderniteit en klantvriendelijkheid van het Belgisch militair archief. Opa’s gehele dossier aangaande ‘14-’18 wordt per kerende mail als PDF toegezonden.
Toch begint de tijdreis al in het begeleidend schrijven: "In antwoord op uw e-mail vindt u in bijlage de documenten terug uit het dossier van Van X, Fransiscus Antonius, bij ons gekend als Van X, Francois Antoine".

De verdwaalde SAP-consultant

Goed. Laatst vond ik dus een verdwaalde SAP-consultant. Dat verzin ik niet, want zoiets verzin je niet. En hij zei het zelf: "Ik ben SAP-consultant en ik ben verdwaald." Waarop een nogal uitwaaierend verhaal volgde over de kosten van het levensonderhoud in zijn standplaats Boedapest, een tweede – dit keer Russische - vrouw, een poes die kwijt was en weer gevonden en de diefstal van een motorfiets die uiteindelijk ook weer terecht was gekomen. Inmiddels was ik behoorlijk op m’n hoede.

Onnodig, bleek, want in één moeite breide hij alles weer netjes en logisch aan elkaar. In de zijtas van de motor zat het papier waarop stond waar hij precies zijn moest. Maar de motor was om begrijpelijke redenen - te weten de duurte te Boedapest en zie dan maar eens rond te komen zonder in criminaliteit te vervallen – gestolen. Nu was de motor weer terecht en het papier ook, maar wel in Boedapest, bij de vrouw - die nu dus de enige was die precies wist van de hoed en de rand.
Allemaal toeval, trouwens, want de vrouw was tegen de planning in thuis gebleven bij de poes, omdat ze (die poes dus) nogal overstuur was vanwege dat ze kwijt was geweest. Hij had haar heus wel gebeld en zij had het papier voorgelezen. Maar helaas had hij er vanwege haar zware accent totaal niets van kunnen verstaan en uit voorkomendheid had hij haar niet durven vragen het papier nog eens een vijfde keer op te lezen.

En zo kwam het dus dat hij hier verdwaald zat te zijn. Hij had verder niets van me nodig en leek niet geheel ontevreden met de situatie.

Opgedonderd

Eén jaar en een kleine 300 stukjes verder ben ik de draad kwijt. Er zijn verhalen genoeg, dat is het niet. ‘De verdwaalde SAP-consultant’, ‘Duizenden Duistere Dieren’, ‘Wreed’, ‘Naar Suriname’, ‘ Een winkel in de stad’ - en zo meer. Verhalen die nu nog alleen titel zijn maar die ik met liefde en plezier aan mezelf wil vertellen. Maar dan niet met dat wikken en wegen. Die miezerige twijfel. Weg ermee. Opgedonderd.

Dat wil je niet weten

Was ik maar niet via de Oudegracht gefietst. Want nu ken ik een man waarvan ik weet dat ie geregeld met een denkbeeldig scherpschuttersgeweer dood en verderf zaait, een terugkerende droom heeft over een vent die een kip neukt en zeker weet dat ie op een dag blind is.

Ook een soort schrijver

Die Jean-Marie Berckmans, dus, die schrijft daar (in mijn hoofd, toch) de sterren van de hemel. Zelf ben ik ook een soort schrijver. Een broodschrijver, om precies te zijn. Voor 100 euro per geklokt uur (exclusief btw, alle bijkomende kosten en halve uren worden als hele in rekening gebracht) mag u het zeggen en hou ik m’n mond, als het ware.

Hotver!!

Binnendoor naar Beverlo

Het eerste wat ik lees over Jean-Marie Berckmans is dat ie nu dood is.
Het eerste wat ik lees van Jean-Marie Berckmans is ‘Binnendoor naar Beverlo’:
http://tinyurl.com/5papm7

Hotver!

Te bescheiden

Die veel te bescheiden vrouw kreeg natuurlijk wat haar toekwam: een grauw van de hond, een klap van de man en een trap van het kind.

Opgelucht

Mijn gebit. Daar hadden we het over. Twee rijtjes errors & omissions in nogal bonte kleurstelling. Daar is natuurlijk best nog wat aan te doen. Maar alles heeft z’n prijs. Tienduizend – minstens, dachten we zo. Ik keek er wat moeilijk bij, denkend aan lange dagen vol bloed en pijn en gruwelijke geluidjes. "Je ziet het goed", vond ze, m'n gezicht lezend. "Waardeloze investering. Zul je altijd zien - dat je kanker krijgt als ’t net klaar is." Zo had ik het nog niet bekeken, maar ik onderschreef het graag.