Klein verraad

Wij hadden het laatst over Drs. P en toen dachten we nog dat ie dood was. We kampeerden ergens waar de plaatselijke bevolking ooit had besloten jakhalzen uit te zetten. Die voor Oost-Europa nogal exotische jagers waren bedoeld als ultiem wapen tegen de meer inheemse wurgslangen. Een dubbele mislukking. De wurgslangen waren nog alom aanwezig (‘Don’t worry, they are not poisonous’, sprak men troostend). En de jakhalzen voelden zich zo goed thuis dat ze zichzelf inmiddels ook tot plaag hadden ontwikkeld. Bij het vallen van de avond scharrelden ze rond ons kampementje, om het op een onzichtbaar teken op een kippenvelverwekkend, oorverdovend gejank te zetten. Voor ieders nachtrust leek het ons verstandig de nabijheid van jakhalzen (en wurgslangen, maar daar gaat het nou niet over) voor de kinderen te verzwijgen. Dat lukte aardig: de verklaring dat het nachtelijk gejank van meeuwen afkomstig was werd niet zozeer geloofd alswel aanvaard, omdat het ook voor kinderen wel duidelijk is dat heel wat waarheden het beste niet gekend worden. Een beslissing, dus – nee een soort afspraak - waar ieder z’n verantwoordelijkheid in herkende en nam.

Dat nam natuurlijk onze ouderlijke behoefte niet weg om het zo nu en dan eens te hebben over die jakhalzen. Op zoek naar bedekte termen kwamen wij op De Dodenrit van Drs. P, want jakhalzen, die lijken oppervlakkig gezien verdomd veel op wolven.

Dat had nog goed kunnen aflopen, als we er niet bij aan het drinken waren geslagen. “De donkere gedaanten zijn bijzonder vlug ter been. Ze lopen op vier poten en ze kijken heel gemeen”, wisten wij ineens weer. Twee pivo’s later hadden we het kinderstel omgedoopt in Igor en kleine Pjotr. “We mogen Pjotr wel waarderen om zijn eetbaarheid, want daardoor raken wij die troep voorlopig even kwijt”, zongen wij na nog een pivo. “Dus Igor, 't is wel spijtig maar jij wordt geen virtuoos. Nog tweeënvijftig werst en daar was laatst een meisje loos”, schoot ons te binnen - we waren qua pivo’s de tel kwijt.

Toen zette de ober op zwierige wijze de allerlaatste pivo op ons tafeltje en speelde mijn geliefde haar allerlaatste troef uit om mij en haarzelf onder de tafel te krijgen: “Troïka hier, troïka daar, met een Slavisch handgebaar.” Igor en de kleine Pjotr konden het allemaal niet echt waarderen en je zag de roestvlek die door het ijzeren vertrouwen in hun ouders vreet een flink stukje groeien.

En Drs. P? Die is niet dood, die heeft gisteren z’n 90ste verjaardag gevierd.

Croatian night watch

- Just checking if everything is calm here.
- Everything is dead calm.
- That’s what’s so depressing about this place.