Het nut van vooruitdenken, zoals bewezen in Leidsche Rijn

Ik stamp m'n fiets over die lange, kaarsrechte weg en het weer is prachtig en voor me in de verte tekent zich zo’n stipje af, waarvan je wel raden kunt dat het zometeen een fietser wordt. Na verloop van tijd wordt het stipje een fietser en nog wat later wordt de fietser een vrouw met een sjaal die naar mijn smaak nogal ongemakkelijk om haar hoofd fladdert.

We zijn elkaar tot op een meter of tien genaderd als ze - niet naar mij, maar zo recht vooruit - uitroept: “shit, m’n pinpas”. Net als we elkaar passeren knijpt ze in de remmen. Na een minuutje of zo hoor ik bandengeruis achter me. “Shit”, denk ik, “een klever.” Ik hoef m’n hoofd maar een fractie naar links te bewegen om de dwarrelschaduw van die das te zien. Zo jakkeren we voort door Leidsche Rijn. Het eind is niet in zicht, er schuift een wolk voor de zon en ik had natuurlijk even moeten poepen voor vertrek.

Voorrecht

"Je drinkt nu wel met de enige Nederlander aan wie de DSB Bank een lening heeft geweigerd."