Het nadeel van bessenjenever

“’t Spijt me, ben zo klaar”, zegt de heftig zwetende man die naast mijn autodeur zit te schijten. Ik kijk een minuutje onnozel naar niks in de verte. “Bessenjenever. Ik trek het gewoon niet”, zegt hij als hij klaar is. Hij hijst z’n broek op en neemt evengoed nog een stevige teug. Never a dull moment, in Winkelcentrum Overvecht.

Das Leben der Anderen

Zo raakte ik in gesprek met een best leuke dame die al sinds jaar en dag oneetbare maaltijden serveert in een verder redelijk aangenaam filmhuiscafé. Een filmwetenschapper, bleek, die er ooit aan begonnen was, omdat haar connecties in de filmwereld eigenlijk niet verder reikten, het toch tenminste een soort van begin was en je bovendien gratis naar de film mocht. Het had haar verder weinig opgeleverd. Nou ja, met uitzondering van dat bijrolletje dan. Waarin ze een maaltijd serveert in een verder redelijk aangenaam filmhuiscafé. Das Leben der Anderen. Daar knap je soms in zekere zin toch van op.