Spirit animal

Hoe het internet alles op z’n plaats doet vallen. Laatst werd ik verschrikkelijk uitgelachen omdat ik tot de dag van vandaag wel eens moet zuchten vanwege Kim Deal. Op zich is het niet erg om uitgelachen te worden. Je grijnst eens terug en gaat over tot de orde van de dag. Maar eigenlijk wil je natuurlijk wel iets van bevestiging, een vage vorm van steun, een geestverwant vinden liefst. En dan biedt Google strijk en zet soelaas. Dit keer in de persoon van ene Amy o’Neill, een jonge “free-lance lady painter”, al maanden onderweg om van Boston naar Milwaukee te geraken, als ik het goed begrepen heb. En we hebben méér gemeen, blijkt als ik door haar bio lees: “My interests include: not having leukemia”. Dus wie is hier nu gek?

En lach maar! Ze is nog altijd onnavolgbaar.

The Pixies - Hey 2005

Herfstvakantie

De bijzonderheid van de herfstvakantie bestond er vroeger uit dat je van je moeder een oude schoenendoos kreeg. Daarmee werd je het bos in gestuurd om afgevallen bladeren en paddenstoelen te verzamelen voor een herfststukje. Gewoonlijk werd je dan dagenlang vergezeld door zo’n niet-aflatende miezelende regen die je eerst niet voelt, totdat je ineens kletsnat bent. Met als resultaat dat de helft

van je schoolklas na de vakantie snipverkouden thuisbleef.

Nu zie ik op de iPad de eerste berichtjes van de vrienden van de zoons binnendruppelen. Helemaal van slag zijn ze, wegens vertraagde vluchten, de nachtelijke warmte op het vakantieadres en zelfs een gevalletje van jetlag is al gemeld. Het zal maandag niet overdreven druk zijn in de schoolbanken, als ik het zo allemaal hoor.