(De afgelopen dagen heb ik elke vindbare snipper tekst van Delphine Lecompte opgeslokt. Zie je, als ik eenmaal door iets of iemand gegrepen ben, dan ontaardt dat nogal eens in een zekere mateloosheid. Mocht iemand zich ooit door mijn manische aandacht geadresseerd voelen: wees gerust, het is volstrekt ongevaarlijk en morgen is er weer een andere dag en een andere gekte.)
Zo kwam het dat ik vannacht droomde dat ik ergens in een zaaltje gedichten aan het voorlezen was van Delphine Lecompte. Daaraan ging vooraf dat ze mij daartoe persoonlijk opdracht had gegeven in een brief van 3 kantjes (waarin ook andere zaken werden besproken, ik meen de Kwestie Noord-Ierland en drugssmokkel en accordeonmuziek – ‘low culture’, volgens haar). Ze had een briefje van 25 gulden bijgesloten vanwege de te nemen moeite en voor consumpties en een treinkaartje 2e klasse. En nu stond ik daar, voor een zaal vol redelijk bezopen, opgewonden gepeupel, dat niet bepaald onder de indruk was van mijn voorleeskwaliteiten. Al gauw kon ik me niet meer verstaanbaar maken. Er was een kale barman met indrukwekkende snor voor nodig om mij uit mijn lijden te verlossen. Achterlangs liet hij me buiten. Het regende en ik was m’n tas kwijt. Ik had het lef niet om die nog te gaan halen.
maandag 1 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten