Onder buurtagenten

"Welnee, die is niet dood. Die slaapt."

Beelddenker

"Zal ik het even voor je opschrijven?"
"Doe geen moeite, ik denk in plaatjes. En ik zie het zo voor me."

Relatietest (2)

"Als Van Gaal zegt: ‘ze spelen op de 10’, wat bedoelt ie dan?"

Kritiek

"Nét niet manisch genoeg."

KlopKlop

Wij hebben twee wereldmerken voortgebracht, waarvan KlopKlop bij nader inzien toch wel het meest revolutionaire was.

Hoe de NRC de wereld redde

"Lijkt me al met al nogal gevaarlijk."
"Nou, de modellen zeggen anders van niet."
"Ja maar, als…"
"Als, als! Altijd weer een ‘als’. Ik word er knettergek van. Het leidt af van de zaak en we moeten nu door. Heb ik ook tegen de jongens gezegd. Het is net als met Odysseus die langs de Syrenen moet. Niet lullen, maar roeien alsof je leven er van af hangt."
….
"Hoe kom je daar nou weer op?"
"Oh, gewoon, door iets uit de krant, maar daar gaat het nou niet om."
"De krant? Wélke krant dan, dat interesseert me."
"De NRC, als je het weten wilt."
"En daar zei Odysseus ‘niet lullen, maar roeien’?"
"Tja, daar kwam het toch op neer, maar het punt is…"
"Het punt is eigenlijk dat ik je modellen niet vertrouw."

Ongevalsrapport

"Een van onze aannemers kreeg opdracht voor een kusje in een meterkast." Dat liep uiteraard niet goed af.

Ook geen lieverdje

Er is een man in een rolstoel, die zegt dat ie expres over de bril piest in openbare gelegenheden. Daar heeft ie ook nog een liedje over gemaakt, dat ie tegen betaling voor je speelt.

Te water

Ik ga diep onder in het bruine water en zwem in de richting van het geluid. Het is Theme Time Radio Hour, hoor ik. Er is geen licht, maar genoeg lucht en de schimmen die ik voorbij voel glijden, jagen me geen angst aan.

Mentaliteit

"Heeft écht zo’n fuck-the-world-mentaliteit, maar het wordt nooit onsympathiek."

Strategische reserve

"Tussen Utrecht en Woerden zit een gasbelletje in de grond. Veel stelt het niet voor, maar toch. Als je er door de polder loopt, dan kun je het gewoon ruiken." Dat verklapt die man met dat smoezelige windjack in ruil voor een euro. Het zou zomaar waar kunnen zijn.

Kwestie van karakter

Ja, het is dwangmatig.

Kelderende koersen

Gelukkig ben ik gemáákt voor het eenvoudige leven.

Spaanse chef

Bakte de vetste kip van Andalusië, maar vond de hond in de pot toen z’n arm er plots af viel. "‘T is niet zozeer de arm die ik mis, ‘t zijn de vingers."

Meisje uit het noorden

Nu al met afstand het stompzinnigste boek van dit decennium: de Nederlandse vertaling van alle songteksten van Bob Dylan. 'Girl from the north'? Komt gewoon uit Groningen. En Memphis is toch bijna zoiets als Twente.

Honger maakt vindingrijk

Terwijl we ieder op ons vliegtuig zaten te wachten, besprak ik met de kunstenaar lopende zaken. Hij maakt van dat werk dat sprekend lijkt op bloed en modder en dingen die stuk zijn. Ik kon mij er veel bij voorstellen. "Weet je", zei hij, "ik wilde dat ik het allemaal verzonnen had." Maar toen hij opstond om zijn vlucht te nemen naar het rampgebied van dienst, zag ik de honger in zijn ogen.

Een vrouw met een vraag

Er was een vrouw – wij kennen elkaar als beleefde schimmen in de straat - met een vraag uit het niets. "Mag ik niet eens een dagje jou zijn en dat jij dan een dagje mij bent?" Er was geen spoor van ironie.
Een flagrante overtreding van de sociale verkeersregels, natuurlijk, die bevrijdend werkte. We praatten en lachten. En nu gaan we koffie drinken. En gevulde koeken eten. Ooit. Nooit. Maar toch.

Niets te vieren

Waterkoud. Geen nieuws. Niets te vieren. Champagne, anyone?

Allereerste pretnummer

Wat niet mocht van je moeder: stiekem dat nummer bellen om te luisteren naar een bandje met een mop van Max Tailleur. Het was een tamelijk onschuldige tijd.

Oude garde

Terwijl de kapper aan me werkt, komt Blokhoofd binnenzetten. Nu zijn we, zoals we daar zitten, wel wat gewend, maar zelfs in dat licht ziet hij er verschrikkelijk uit. Hij mist z’n voortanden en z’n bovenlip is tot aan z’n neus gescheurd. Alle gaten zijn gedicht, dat wel, maar als hij z’n mond opentrekt zie je eigenlijk alleen het zwart van geronnen bloed.

Blokhoofd heeft mot met de Polen. Die nemen de kwade zaken over en volgens hem komt dat omdat de kwade-zakenlui van hier een stelletje slappelingen zijn. En natuurlijk ook omdat die Polen veel jonger zijn en nog honger hebben en elkaar rugdekking geven als het nodig is. Moet je hier niet om komen, smaalt hij.

Een paar weken geleden was een zaakje met die Polen op een vervelende manier afgeketst. Daar konden die lui toen ook al niet om lachen en ze hadden hem flink te pakken genomen. Maar gisteren, vond hij, was hij voldoende hersteld om terug te gaan om z’n winterjas te halen. Die was hij in alle commotie kwijt geraakt.
Daar viel dus niet over te praten en niet veel later had Blokhoofd met zijn kop vol bloed en losse tanden op straat gestaan en was hij toch wel blij dat een toevallig passerende politiepatrouille hem te hulp schoot. Die Polen weg, natuurlijk. Of Blokhoofd ook aangifte wilde doen, hadden ze gevraagd. Daar had ie geen behoefte aan. "Je deelt eens wat uit en dan krijg je ook wel eens wat terug. Zo gaat het."

In de spiegel

Als ik nu eens een meer beschouwende blik zou opzetten. Dat zou de groeven in mijn gezicht tenminste nog een schijn van betekenis geven.

Grafische schone

1 uit 2, 2 uit 3, 3 uit 4, 5 uit 6, 7 uit 8 en 8 uit 9! Het kabbelende grafiekje, waar niemand ooit echt naar kijkt, schittert zomaar.

Prettig weerzien

Opa was langs. Hij overleefde de loopgraven bij de Somme en de Spaanse Griep en de stinkende armoede die daar weer op volgde. Een hele tijd terug struikelde hij over een sigaar en dat was dat. Het was prettig hem weer eens te zien en we hadden heel wat te bepraten.

Evenwicht

Ze lijden allebei aan zenuwziektes van uiteenlopende aard. En steeds als ik ze zie hebben ze net gewonnen in het casino.

Een leven lang leren

"Nee, is er niet. Doet de training Kleine Blusmiddelen."

Waarom zo mateloos?

De statistiek zegt dat iedereen die nu leeft ten minste één paar atomen bij zich draagt die ooit van Elvis waren.

Leven in de tropen

"Het heeft zeven jaar geduurd voordat ik mijn eerste droge scheet liet."

Kunstgreep

Nu viel er niet meer aan te ontkomen: alles om me heen was nét iets te groot of te klein geworden. Niets kon meer gebruikt worden zonder kunstgrepen.

Heel gewoon gebleven

Daar is een jonge man, en die zit al vroeg in de middag tamelijk genoegelijk aan een biertje. Zo een met een hip brilletje en van dat veel te mooie haar en over zijn stoel een serieuze winterjas. Zijn meisje past helemaal bij zijn los-luxe uitstraling. Ze leest een blaadje. Ineens is ze het zat, zeilt het tijdschrift over de tafel en zegt: " Let's go". Hij drukt zijn sigaretje uit en verzucht: "Vooruit met de geit".

Afval

Wij stonden erbij toen hij zojuist van zijn geloof af viel. En hadden niet veel meer te bieden dan gemompel over dat er ergere dingen zijn. Zoals doodgaan.

Het briefje

Er werd ook nog een man gepakt omdat ie sigaretten gestolen had. Maar dat, zei die, kwam allemaal omdat er een probleem was met kabels en snoeren en switches en servers en rekenkernen die hun sommen niet meer konden en ook met een briefje met daarop een tekening die precies zei hoe het verder moest en dat briefje kon niemand meer vinden, wat jammer was, want er was er maar één van. En daarom kon hij dus ab-so-luut niet mee naar het bureau, want daar zou hij uitglijden over een stukje zeep, zijn nek breken en in een rolstoel terecht komen. Of erger.

Puntbaardje

Als ik er vanuit een bepaalde hoek naar kijk, ontwaar ik in het patroon van koffievlekken op dit bureau het gezicht van een vriendelijke man met een puntbaardje. Ik zou hem wel even willen bellen.

De weerstand

"Ik kom denk ik niet."
"Zus en Zo komen ook en die nemen de kinderen mee."
"Nee, ik denk echt dat ik niet kom."
"Gezellig, dan zien we elkaar tenminste weer eens."
"Ik kom dus niet."
"En dan kun je gelijk dat ding meenemen."
"Ik heb het gewoon druk, dus ik kom niet."
"Dat staat ons lelijk in de weg, dus dat komt mooi uit."
"Ik kom niet, hé."
"…en het past gemakkelijk in je auto."
"Maar ik kom dus niet."
"Moet je van tevoren wel even je schuur opruimen, anders past het daar niet in."
"IK KOM NIET"
"Wij helpen je wel even om het in de auto te zetten."
….
"Hoe laat gaan we eten?"
"Uurtje of 12.00 is een mooie tijd."

Overconcentratie

"Daar zat ik dan! Gast in mijn eigen programma en met de mond vol tanden."

Een ander daglicht

Al fietsend is ze wel eens zo druk in gesprek verwikkeld met een imaginair vriendje, dat ze hem bij thuiskomst een glaasje cola inschenkt. Zo is mijn liefde.

The Great Escape

Terwijl de A12 stroop van ons maakt, bedenk ik mij het volgende: waarom bouwen we niet een buis die loopt van de grond tot net even buiten de dampkring? Volgens mij hoeft zo’n buis niet langer te zijn dan tussen de 20 en 25 kilometer. Technisch gezien een peulenschil. Handig zou zijn als we aan de voet van de buis een constructie maken met magneten, waardoor we de zwaartekracht naar wens kunnen verminderen of opheffen.

Zo’n buis zou vele toepassingen kunnen hebben, dus je moet het geheel een beetje ruim opzetten. Zo kun je moeiteloos en energievriendelijk raketten de ruimte in schieten. Je kunt allerlei stoffen die in de ruimte geen kwaad kunnen maar ons op aarde tot last zijn gemakkelijk afvoeren. En het wordt een toeristische attractie van formaat. In een ruimtepak, gekoppeld aan een hele lange kabel kun je op zondagmiddag de wereld eens van de ander kant zien. Zelf dacht ik dat de afrit Vleuten/De Meern wel een aardige locatie zou zijn. Maar daar kunnen we het natuurlijk nog over hebben.

De getergde schoonheid

"Ze hebben zelfs een liedje over me gemaakt. Kun je nagaan."

Bij de koffie

"Nee, die man dáár. Die heeft toch gewoon geoefend op dat lachje?"

Niet zo'n wolkje

Er drijft zomaar een wolkje. Het schampt me in het voorbijgaan. Daar voel je helemaal niets van. Het had uit bedwelmende damp kunnen bestaan, of gewoon heel erg kunnen stinken, waardoor je die jas wel weg had kunnen gooien en je jezelf had moeten wassen met groene zeep en soda of zo. Maar zo’n wolkje is het dus niet.

Een plaatje

Sommige mensen zien er uit als een plaatje. Hoe doen zij dit?

Selectie

"Ik lees dus geen boeken meer die niet lekker aanvoelen."

Het blote oog

Ik heb: twee leesbrillen, twee paar contactlenzen, een gewone bril en een hele stoere Ray Ban. En toch kan ik de achterkant van het pak hagelslag alleen maar lezen met het blote oog.

Altijd wat

Het wordt he-le-maal niks vandaag.

De Professor

Ergens eind jaren ’40 moeten ze echt samen gespeeld hebben: Professor Longhair & the Shufflin’ Hungarians. Er zijn opnames van en foto’s, dus, hoe onwaarschijnlijk ook, het is waar. De Professor was een nogal pragmatisch type, die onder slechte platencontracten uitkwam door steeds nieuwe, uitzinnige namen te verzinnen voor zijn band. Vandaar, misschien. Over de Shufflin’ Hungarians valt nog te melden dat er géén Hongaren bij waren, wel een Hindoe. Professor Longhair & the Shufflin’ Hungarians hebben één klassiek liedje gemaakt: Tipitina. In New Orleans is een nachtclub die naar het liedje is genoemd. In een vaag verleden ben ik er wel eens geweest. Maar toen kende ik het liedje nog niet. Ik ben er dronken geworden en heb er mijn travellercheques moeten inleveren vanwege gebrek aan cash. Tipitina. Ik krijg het nooit meer uit m'n hoofd.

http://nl.youtube.com/watch?v=--Sj_soVKo0

Op huisbezoek

"Zelf kan ik het allemaal wel netjes opschrijven, maar ja, mijn man hé. Die kan geen taal."

Weerbericht

Als het hagelt besef je pas goed hoe kaal je bent.

Straatpraat (3)

"Feitelijk zit ik te wachten op de dag dat ik zin krijg om een schildercursus in Frankrijk te volgen."

Ongeregelde troepen

Vanmorgen heel vroeg was ik even langs bij de Ongeregelde Troepen. Ze zijn er beroerd aan toe en aan de verliezende hand.

Darwinistisch inzicht

Daar had je er wéér zo een, denk je terwijl je de roltrap naar beneden neemt. Heel klein van stuk en fel en alert en sturend en vooraan en luid en duidelijk. Deze zegt het ongegeneerd: "In principe ben ik er op uit om m’n zin te krijgen. Zie maar dat je me tegenhoudt, als je denkt dat je het beter weet." All set for survival. Jij, jij grijnst wat over zijn opmerking. Want zo ben jij: groot en lomp en lui en geheel vertrouwend op het moment. Jij bent er voor het spel, hij voor de knikkers, zo is het. Bij gebrek aan natuurlijke vijanden ben je langzaam maar zeker een Dodo geworden. Nieuwsgierig maar niet bedacht op serieuze tegenstand. Dat gaat goed totdat op een dag een klein, gemeen mannetje je eiland betreedt, je nest vertrapt en je eieren bakt. Maar die gedachte ben je al weer kwijt voordat de roltrap je beneden heeft afgeleverd. Want zo is de Dodo.

Pikkewijn

Wij bespraken bijnamen. "M’n vader noemde me vroeger altijd ‘Pik’. ‘Hé Pik!’, ‘Kom ‘ns hier Pik’, ‘Goed gedaan, Pik’ Zo wil je niet door het leven." Dat begreep ik. Zodoende kwamen wij op een andere Pik, Pik Botha. Waarom werd die eigenlijk zo genoemd? Geen probleem, even zoeken. Blijkt hij zijn bijnaam te hebben vanwege zijn waggelende loopje, sterk gelijkend op dat van de Kaapse Pikkewijn. En dat is dus Afrikaans voor pinguïn… Er gaan soms maanden voorbij waarin ik niet aan pinguïns denk.

De relatietest

"Wordt lastig. Ze denkt dat er pinguïns op IJsland wonen."

Zegening van de wetenschap

Tot een paar weken geleden kwam elke morgen rond deze tijd de zanger voorbij. Met optimistische, luide stem zong hij levens- en ook wel kerstliederen. Je hoorde hem van verre komen. Te vrezen valt dat men nu gestuit is op het juiste mengsel van medicijnen om hem het zwijgen op te leggen.

Kaasfondue

"Na de laatste keer dat ik kaasfondue at, droomde ik een omgekeerd kind. Dat eet met z’n voetjes en loopt op z’n handjes."

De noodzaak van handouts

Na een kwartier voel je het bloed uit je hoofd wegtrekken. Het gesproken woord komt niet meer vloeiend maar pulserend binnen en mengt zich met het tweestemmig gezoem van airco en beamer.

Die sprache der Praxis

Was het nou ‘unferfroren’ of ‘unverfroren’? Hmm, ja, logisch. Alhoewel... Nu steekt het ene na het andere twijfelgeval de kop op en het gaat van kwaad naar erger. Totdat je jezelf onder het inmiddels al klamvochtig geworden dekbed het antwoord op de ultieme vraag schuldig blijft. Was het nou: 'Hier spricht man Deutsch' of 'Hier sprecht man Deutsch'?

Het waarom

Helemaal los in het landschap staan twee oudere mannen. De één draagt zo’n onbestemd beige jack. Hij staat zo: blik in de verte, de benen een beetje uit elkaar en de armen los langs het lichaam. De ander is verdiept in de bediening van een op het oog professionele, Hasselblad-achtige camera op statief, die gericht is op de man met het jack. Er is niets in de scene dat ook maar het geringste aanknopingspunt biedt. Waarom hier, waarom nu, waarom…

Gepareerde verrassingsaanval

Met mijn jas al aan, schoot mij een belangrijke laatste vraag te binnen, die de hele zaak in een ander daglicht kon stellen. Ik stelde de vraag en die vrouw kneep haar ogen samen, stak haar tong uit en maakte er een puntgaaf rolletje van. Een buisje, bijna. Ze gaf antwoord, maar het drong niet meer tot me door.

Inflatie

"Dan gaat bij mij dus echt het licht uit." Vroeger was je dan dood, tegenwoordig een beetje geïrriteerd.

Zeker weten

"Mannen met krullen? Volstrekt onbetrouwbaar."

Hoofdzaak

"Ik wil niet in je hoofd kijken."
"je kijkt ook niet in mijn hoofd, je kijkt er nét naast."

Zeeheldenbuurt

Gisteravond, omstreeks 23.40 uur, zag ik Jeffrey Lee Pierce in de Zeeheldenbuurt. Hij was 14, hooguit 15 jaar oud en oefende met zijn skateboard. Het motregende.

Roestige liefde

" ...denk je eigenlijk nog wel eens aan me?'

Gesprek van de dag

En zo heeft de onopvallende cowboy het dan toch tot het gesprek van de dag geschopt in onze straat. "So it goes."

Slaapwaak

De huisspin kijkt je strak en dwingend aan: "Alsof jij nooit iemand gekwetst hebt." Je probeert je in dat argument in te leven, maar bent te zeer afgeleid door de zeurende pijn.