Le Dialogue Intérieur

(….)
(….)

Nachtwinkel

In mijn winkelwagen ligt iets van groente en er staan meen ik ook een paar glazen potten met Bockworst en ik ben bezig er blikken bier bij te zetten – als een man naast me opduikt en hard met z’n wijsvinger in m’n zij prikt. Z’n vinger glijdt zo door m’n huid naar binnen en ik voel m’n ingewanden aangeraakt worden. "Daar zou u direct iets aan moeten laten doen", zegt de man. "Getver", denk ik, "hij heeft gelijk."

EFCE's Breaking Shownieuws

- Kort bericht van persbureau Novum -

Madonna verliefd op zichzelf

Madonna is verliefd op zichzelf. Dat zegt haar broer in zijn boek ‘Life With My Sister Madonna’.

- einde bericht -

Blootshoofds en stilzwijgend

Hoe je een dik boek nu eigenlijk te lijf moet, heb ik geleerd van Lambiek en Sidonia uit Suske en Wiske, die je normaal weinig anders ziet lezen dan de gazet en die dan plots op zo’n boek stuiten (De drie musketiers) en – schouder-aan-schouder - aan het lezen slaan en niet meer stoppen kunnen en daardoor de aardappelen laten overkoken en overal overheen struikelen enzo, en die de laatste bladzij uitlezen met een pan op hun kop en een bezemsteel in de hand. Als het boek wordt dichtgeklapt, is dat niet het einde maar dan slaken ze een strijdkreet en zijn ze juist pas goed begonnen, zoals je begrijpen zult.

Ik lees een dik boek. Met zo’n 600 dichtbedrukte bladzijden en hele kleine letters en zonder plaatjes mag je het wel een dik boek noemen, vind ik. Het is ook weer niet een té dik boek, want ’t is allemaal heel boeiend, dus ik lees er op geëigende tijden elke avond wat in en op een dag zal het uit zijn en zal ik het in de kast zetten. Blootshoofds, met lege handen en stilzwijgend. Saaie man!

Ondeelbaar

Oh, lieve strijdmakker – we zijn bloed en as en zoveel dingen waar je niet meer – nee nooit – over praten moet. Laat me niet los. Als we nou maar ondeelbaar zijn – dan kan jij weer en dan ben ik nog.

Onbekwaam

Door het raam komt de basistoon van de stad binnen – die tussen 3 en 4 op z’n dunst is, maar nooit onherkenbaar wordt. Ter onderbreking worden korte, onaangename scènes gespeeld, die geen enkel ander doel lijken te hebben dan mijn totale onbekwaamheid voor wat dan ook aan te tonen - bijvoorbeeld één waarin ik hulpeloos goochel met vier loodzware Volvo-wielen. Het decor is steeds weer spuuglelijk en wat hebben ze in godsnaam met het licht gedaan?

Visie

Ineens kon ik een verschil benoemen, een positief verschil: ik zág véél scherper – in de zin van => wáárnemen => doorzien => samenvatten => oordelen.

Je begrijpt, dan wil je ook alles zien wat er te zien valt. Dus ik richtte de trefzekere nieuwe blik op de naaste omgeving en oordeelde er op los: bedrieger, lastpak, nietsnut, zwerver-in-de-dop, leugenaar, kruimeldief, compulsief overspelige - en zo verder.

Na verloop van tijd merkte ik toch op dat de oordelen generieker van aard werden, in de trant van: klootzak, sukkel, stom wijf, etter, lul. De nieuw verworven gave had nog iets teveel weg van eenvoudig chagrijn om écht van nut te kunnen zijn.

Ik schrokte gauw een bospeen en zes droge kaakjes naar binnen en spoelde alles weg met een halve fles spa, waarna ik me al wat beter voelde, maar niet véél beter.

Wegtrekker

Al met al viel het niet tegen. Eén zuivere wegtrekker en verder de hele dag de rare sensatie dat al je tanden plots los in je mond lijken te zitten.