Middenstander in zee

Een lelijke wind uit het noordwesten had gisteravond het strand allang leeggeblazen, toen ik op het rampzalige idee kwam eens te gaan zwemmen. Zo gebeurde het dat ik samen met een middenstander in een aflandige stroming geraakte, waartegen elk verzet eigenlijk nutteloos was. We waren verder moederziel alleen en redding was niet te verwachten. Terwijl we zo ieder voor ons leven vochten, verspilde de middenstander z’n adem met verhalen over hoe hij bestolen werd door z’n eigen personeel, over bedrieglijke bankbreuk, over hoe huurders van een bepaald slag de waarde van onroerend goed ongunstig beïnvloeden en nog zo wat zaken die je leert in het handelsverkeer, maar waar mij het fijne van ontging. Misschien kwam dat ook omdat onze kansen nogal ongelijk waren en ik me daar zorgen over maakte. Hij moest echt zwemmen en ik had een bodyboard waarop ik me drijvende kon houden. Wat me bezighield was hoe lang het zou duren voordat hij met het voorstel zou komen het te delen. En hoe lang het daarna nog zou duren voordat hij tot het onontkoombare besluit zou komen dat maar één van ons het zou kunnen redden met dat schamele beetje drijvend vermogen. Totdat de stroming ons wonderlijkerwijs de andere kant op duwde, terug naar het strand. We spoelden aan en terwijl we rillend van de kou terugliepen naar ons punt van vertrek bedankte hij me voor het fijne gesprek.