Dan schrik ik wakker van de deurbel. Het loopt tegen vijven, zie ik. Dat beklemt. Zonder licht loop ik naar beneden en ik kijk via het spionnetje door de voordeur. Aardedonker, niks te zien. Maar ik hoor wel wat: murmelende, zachte stemmen. Ik durf niet meteen open te doen – je hoort de raarste verhalen - en sluip de woonkamer in. Ik kijk naar buiten in de donkerte. Daar ontbrandt de verlichting bij het tuinpad. Op het hekje leunt een kind - een warm gekleed meisje en ze heeft een poppetje in haar hand. Er is iets met haar, maar ik weet niet wat - en toch – een kind, dat stelt gerust. Ik ga opendoen.
Voor me staat een lange vrouw van onbestemde leeftijd. Ze draagt een zwarte, lange jas en een hoedje waar onderhoudsarm geknipt, donker, halflang haar onderuitkomt. In haar hand iets dat ze draagt alsof het een lantaarntje is, maar er komt geen licht uit. Achter haar staan een stuk of zes, zeven mensen. Drie oudere mannen, stevig ingepakt, een jongen met een mooi leren jack, een vrouw die nu haar arm om het kind heeft geslagen en één of twee anderen die ik niet goed kan onderscheiden. De lange vrouw knikt naar me. Ik weet het. Het lijkt me te laat om afscheid te nemen- en verstandig om ook maar een warme jas aan te trekken.
woensdag 3 december 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
9 opmerkingen:
Brrr, griezel! Ik kan niet slapen vannacht.
...dat had ik nou ook:-)
Ach grutjes! Een hypnopompische toestand?
(na het wegslikken van peilloze jaloezie op de onuitputtelijke parate woordenschat van prulnulnul en de daarop volgende onvermijdelijke gang naar google)
Ja, zoiets!
Maar jij had dat 'horror vacui' zomaar paraat. Net als schertstante en vaandelvluchteling. Horrorvacui, wat zo'n woord al niet met je doet. Ik gebruik het nu te pas en te onpas en let op: over een tijdje hoor je het overal. Maar dan weet IK toch, dat JIJ ermee was begonnen!
Hypnopompie en Hypnagogie. Of die woorden ingeburgerd raken? Maar 30% van de mensheid heeft er last van, waaronder ik. Dan vind je zo'n woord al snel.
Máár 30% van de mensheid? Dat zijn nog altijd zo'n 1,8 miljard stuks! Een woord met toekomst, lijkt me zo:-)
Zelf heb ik het denk ik in lichte mate (mn bij stress én altijd in de tropen).Ik weet niet of je het als hinderlijk ervaart, maar de upside is in elk geval dat je nooit om een goed verhaal verlegen hoeft te zitten. Uitstekend middel om de horror vacui bij stroeflopende conversaties te lijf te gaan:-)
Ja, bij stress en het is doodeng!Aanwezigheden in mijn kamer,op mijn bed, op mijn hoofdkussen, of bovenop mij, terwijl ik volkomen verlamd niets tegen ze kan doen, zelfs niet schreeuwen of mijn ogen open doen om wakker te worden (soms slaak ik wel eens een ijzingwekkende doodskreet). Wat zullen de buren wel niet van mij denken? Zo,wat een ontboezeming. Verder ben ik tamelijk normaal, hoor!
haaai hypno - zou wel op @ willen reageren, maar niet hier. Vind je t stom als ik je mail?
Een reactie posten