Navels staren

Februari, alweer. Ik had voornemens, vaste voornemens. Zoals focus op het werk. En een beste vader zijn (een ware kameraad van 7 tot 7). En géén drank door de week. En uitgeslapen aan de maandag beginnen. En attent zijn voor m’n vrienden: bereikbaar, open, initiatiefrijk. En schrijven ook, veel schrijven - eindelijk eens met de aandacht die dat feitelijk nodig heeft. Een man, kortom, die z’n verantwoordelijkheden kent en in balans is en in vrede leeft met z’n omgeving. Ambitieus, maar je moet de lat hoog leggen en het had er op één-of-andere manier de schijn van dat ik er aan toe was.

Het komt moeizaam op gang. Of beter: er is niks van gekomen. Een volle maand gevuld met navels staren. Niet achteloos en van een afstandje, maar expliciet en frontaal. Dat was ook leuk. Dat was héél leuk. Misschien dat ik er een gebroken boekjaar van maak. Dan is het pás februari, in plaats van alweer. Of dat ik januari aanmerk als de 13e maand van 2008. Of dat ik gewoon maar toegeef dat ik liever navels staar en dat een mens moet doen waar ie goed in is.