Brandend water

Hoe graag was ik niet lasser geweest. Meer specifiek: onderwaterlasser. Zo’n kunstje dat praktisch niemand verstaat, waarbij jij met allerlei spul van ijzer dat niemand kent en rubber slangen en met een lamp op je kop onder het bruine oppervlak verdwijnt. Ernstige mannen kijken je na. En na een tijdje, dan zien ze wat bubbels bovenkomen en verder zien ze niks, want het is donker, daar onder water. Er is slib en drab en microbisch leven dat alles aan het zicht onttrekt. En na nog een tijdje kom je boven en doe je je mondstuk uit en zeg je iets van ‘zo, gefikst’. En de ernstige mannen kijken je aarzelend aan. Als jij het zegt moet het waar zijn, maar als het waar is moet water kunnen branden.