Café Click

In mijn verbeelding wordt dit café gerund door twee uitbaters. Ik zie ze in vergadering bijeen, nadat de schamele overnamesom is overgemaakt aan de zoveelste eigenaar op rij die - een illusie armer en een restschuld bij de bank rijker – met de staart tussen de benen is afgedropen.

De nieuwe eigenaars zien het ook wel: wie heeft er oog voor een café, op deze ongelukkige locatie aan de binnenring van Gent, ongeveer dáár waar het van twee- naar éénbaans overgaat en waar weldenkende chauffeurs toch meer met elkaar bezig zijn dan met koude pinten. De mannen zijn er al gauw uit: er moet iets met de gevel en dan is alarm-geel zonder twijfel de beste kleur, de kleur van omleidingsborden en ander onraad op de weg. En een tekst, er moet een eigen tekst bij, want de brouwerij ziet zo weinig brood in de hele onderneming dat er niet eens een neonreclame af kan.

Buiten klettert de regen de stoep schoon. Binnen speelt “Belle en het Beest” op het grote scherm. Aan de bar zitten twee mannen over hun bier gebogen, op een ruime meter afstand van elkaar. Het zal de uitbaters die middag weinig moeite hebben gekost hun belofte waar te maken.

Het Boek

Zo zit ik nu al een halve avond te wachten op Het Boek. Niet dat ik nou zo verlegen zit om boeken, want ik heb er nog stapels die ongelezen in de hoeken en gaten van dit huis liggen. Het gaat me om dìt boek, Het Boek, dus, dat al drie weken onderweg is uit Amerika en waarvan ze toch gezegd hebben dat het vandaag zou komen. Ik heb die mail al zeker drie keer gecheckt en het staat er echt: vandaag k

omt het.

Dat het uit Amerika moet komen is trouwens alleen maar omdat het daar zo goedkoop is. Zelfs inclusief verschepen was het nog 7 euro goedkoper dan hetzelfde boek hier. Het is eigenlijk niet eens een heel bijzonder boek, niet heel oud, niet heel nieuw, bepaald ook geen collectors item. Het komt gewoon via Amazon. De mails van die firma maken een zakelijke indruk en het pakket is vast voorzien van barcodes en track & trace toestanden.

Heel anders ging dat bijvoorbeeld, toen ik eens een boek “aan huis” bestelde bij een persoon in de VS die de functies van auteur, talenwonder, uitgever én verzender in zich verenigde. Na onnavolgbaar gesteggel over de prijs, de betaalwijze en de (on)betrouwbaarheid van Europeanen in het algemeen en Europese valuta in het bijzonder, schreef die me uiteindelijk: “Dear Mr. Van Hout, your book is en route via luchtpost.” Het boek bevatte studieuze artikelen over scheldwoorden in alle mogelijke talen, met titels als “How Bulgarians relieve their soul”, “Some Terms for Women at an Australian Military Academy”, “Romani Insults” en “Vocabulary from a West-Indian Men’s room”. In zulke gevallen kijk je niet op een dag.

Maar inmiddels wacht ik dus nog steeds op Het Boek, dat maar niet komen wil. Het is de belofte van precisie die je de das om doet. Zou het nu nog komen, dan is de kans groot dat ik de verpakking niet eens meer open. En met een beetje pech, komt de doos dan morgen onder wat oude kranten terecht en vergeet ik de hele zaak, totdat ik over een week of wat de “walk of shame” naar de glas- en papierbak moet afleggen, omdat de hulp dreigt met werkweigering nadat ze weer eens bijna haar nek brak in de gang die hier wordt gebruikt als tijdelijk afvalscheidingsstation, en dan dus Het Boek bij verrassing aantref. Zo kán het gaan, maar ik denk niet dat de mannen van TNT na tienen nog rijden.

Nieuwe Tijd

Onverholen bewondering voor het menselijk vernuft maakt zich van mij meester, nu ik – exact een jaar na onze gedwongen overstap naar digitale televisie – eindelijk snap hoe dat rare kastje aan- en uit moet en welke draad bij welk gaatje hoort. Al die zenders! Dat gestoken scherpe beeld! Programma’s pauzeren terwijl je poept! Nu is het nog slechts een kwestie van afwachten tot er iets op komt dat ik ook zou willen zien, precies op het moment dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ergens halverwege naar de plee moet.  Het mag duidelijk zijn: ik voel de Nieuwe Tijd van alle kanten zinderen!