Loopritme

Het is 23.48 uur als ik aanloop en 23.49 uur als ik voel dat ik een prettig loopritme te pakken heb. Om 23.51 uur zet een vrouw in een fleezetrui haar vuilniszak buiten in de Loeff Bergmacher. Ze voelt het weer, dat ergens al iets van voorjaar belooft en kijkt eens tevreden in de lucht. Dan hoor ik glas versplinteren, vanuit het straatje van de Venezolaanse hoeren, direct gevolgd door de stem van een razende kerel. Het trauma dat daar ontstaat omvat ons als een droogvriezende wind. De vrouw haast zich naar binnen. En ik concentreer me op het loopritme. Weg, weg, zo ver mogelijk weg.