Dag nul

Sterft, gij oude vormen en gedachten!
Slaafgeboornen, ontwaakt, ontwaakt!

Volgens mij is er de afgelopen dertig jaar geen foto van mij gemaakt zonder sigaret. Want zie je, ik rook nogal. Iemand heeft daar zelfs eens een best wel ontroerend gedicht over gemaakt – dat vond ik een hele eer en toch ben ik het kwijtgeraakt.

Sommige mensen hebben het maar gemakkelijk. Neem mijn vader. Veertig jaar lang genoeglijk pijpjes gerookt. Van de ene op de andere dag gestopt: na een herseninfarct helemaal vergeten dat hij de dag tevoren nog rookte of wat een pijp was en jammer genoeg ook waar mes-en-vork en het alfabet voor dienden en nog zo wat van die praktische dingen.

Nu wacht ik al zeker tien jaar op de doorbraak van een veelbelovende verslavingstherapie uit Israël. Je wordt drie weken in coma gehouden, waarna je als een nieuw en sterk verbeterd type mens wakker wordt. Geen centje pijn – wéér zo’n belofte uit die hoek die nooit uitkomen zal.

Het is dag nul van mijn mini-Genesis en de Schepper heeft het knap benauwd, nu het aftellen is begonnen.

Dag nul laat er dan ook geen gras over groeien en strooit kwistig met ongunstige voortekenen. Zo was ik vannacht op de roltrap die gaat van het busstation naar het treinstation. Het was druk en warm en ik werd opgehouden. De laatste trein kon elk moment vertrekken. Ik begon om me heen te slaan en zag een nette vrouw met een geruit koffertje achterover vallen. Ze sleurde alles en iedereen mee. Het geraas van die bussen, dat was oorverdovend. En. Het. Raakte. Me. Allemaal. Niet.