Simon Carmiggelt

Dat was een prachtig stuk van Martin Bril, gisteren in De Volkskrant. Het ging – wat cru in m’n eigen woorden samengevat – over zijn naderende dood. Of toch over de angst daarvoor. Eigenlijk was het niet echt prachtig. Meer ontroerend. Je voelde hoe de familie zich tijdens een wandelingetje of zo gewaar werd van de onoverbrugbare afstand tussen het lijdend voorwerp en de anderen. Nee, niet alleen de anderen - ál het andere. Misschien was het zo niet bedoeld, maar je leest wat je lezen wil. Op één of andere manier moest ik vanwege het stukje steeds aan de zo goed als vergeten Simon Carmiggelt denken - en nu hoop ik maar dat Martin Bril dat niet ook doet.