Het gemak van postorder

“…dus die overleeft het niet. Kom ik daar de volgende dag. Iedereen in shock, dat begrijp je, z’n vrouw, z’n kinderen, en allemaal mensen die ik niet zo ken. Z’n moeder zit er ook. Arm mens, het is ook tegen de natuur, als je kind éérst gaat. Je weet gewoon niet wat je zeggen moet. Dus ik geef iedereen maar koffie, maak de asbakken leeg, doe open als er gebeld wordt en zo. Staat er op een gegeven moment een koerier aan de deur, met een doosje. Voor hem. ‘Veel plezier ermee’, zegt ie, met van die pretoogjes. En ik denk nog bij mezelf: daar moeten ze later maar eens naar kijken. Maar z’n vrouw ziet me met dat doosje, pakt het af en loopt ermee de kamer in, terwijl ze het openprutst. Staat ze daar ineens tussen al die mensen met zo’n lelijke, paarse buttplug in d’r hand. Je ziet ‘r eerst kijken van: ‘hé, wat krijgen we nou?’ En dan natuurlijk huilen, hé? Verschrikkelijk, met van die lange uithalen… En ik moet zeggen: dat had ik ook nooit achter hem gezocht…”