De hond van Theo

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik voel ‘het moment’ van de verkiezing van Obama wel zo ongeveer. Mijn chagrijn gaat over onze journalisten. Jankende, op de knieën zijgende, broekzeikende bewonderaars van Het Fenoneem. Geen dirt-digging, geen fact finding, geen verslaggeving, nee, één voor één komen ze hun geloofsbelijdenis doen. Op de televisie en in de krant. Het enige wat nog ontbreekt zijn communiepakjes. Dat alles is nogal strijdig met de codes van het beroep – dat weet ik, want ik heb er voor doorgeleerd - maar geheel in lijn met de natte dromen van zenderbazen en uitgevers.

Hoe het ander kan, bewijst de berichtgeving van de volkskrant, deze week, over de hond van Theo. Denk je alles over iets te weten, is er toch altijd nog een onderbelicht elementje. Zoals de hond van Theo, waarover beweerd zou zijn dat die een godslasterlijke naam had. De volkskrantman bewijst middels noeste arbeid dat er een hond was (voor mij was dat nieuws), dat die door een sterrenensemble uit wandelen werd genomen en dat die niet Allah heette. Kijk, dát is nou ‘Yes-We-Can’-journalistiek.
Iedereen die er toe doet is ondervraagd: ‘Ik ben witheet’, zegt Rainer Hensel, de man die voor de films van Van Gogh de muziek componeerde. ‘De hond van Van Gogh heette Igor’, aldus Hensel. ‘Ik kan het weten, want ik heb hem heel vaak uitgelaten. Hans Teeuwen deed dat ook.’ Filmproducent Gijs van de Westelaken bevestigt: ‘Die hond heette Igor. Ik heb Igor ook vaak uitgelaten.’ En omdat netjes hoor-en-wederhoor is toegepast, komen we ook nog te weten dat eigenlijk niemand ooit heeft beweerd dat Theo’s hond Allah heette.
Het bericht haalde pagina 3 van de volkskrant (nog altijd een zichtpagina), maar dat was maar slechts vanwege Het Fenoneen. Anders was dit vast en zeker explosief voorpaginanieuws geweest.

Ergens ben ik de hond van Theo en Het Fenomeen wel dankbaar. Ze kwamen precies langs toen mijn knieën even knikten voor weer zo'n uitgever.