Onuitwisbaar

Meer onuitwisbaars in Huffington Post

Vraaggesprek

Tante Annie maakt iets moois van een vraaggesprek met Delphine Lecompte, die prachtige gedichten schrijft.

De kleine Kyteman

(‘24 uur met…’ een fenomeen van amper 22, dat je waarschijnlijk meer dan eens achteloos voorbijgestampt bent.)

Wij herinneren ons ineens feestjes in Huize Sandwijck en hopen nu dat we niet per ongeluk over de kleine Kyteman hebben gespuugd.

Vlucht vooruit

Er waggelt een overmaatse vogel achter bij de parkeerplaats. Alles is er schots-en-scheef en vlekkerig aan. Z’n waterige ogen zoeken, maar lijken geen richting te kunnen bepalen. Je ziet z’n longen trekken en persen – het automatisme is eruit: ‘iets met lucht’, dat weten ze nog, maar wat ook weer? En je denkt: die maakt ’t niet lang meer. Totdat ie zich verrassend soepel in een Mercedes SLK wurmt en er met een rotgang vandoor gaat.

Bijgepraat

"Neenee, dat huis had ik al. Ik heb nog wel een tweede kind gekregen. En een strafblad, trouwens."

Evolutie

Sinds kort rook ik uit het zicht van de kinderen. Die worden sinds even kort dan ook opzichtig gestimuleerd om buiten te spelen of – bij al te hevige regen- of sneeuwval - om hun eigen kamer te herontdekken. Plots wordt ook de afgesproken bedtijd strikt in acht genomen (‘Wat zien jullie witjes!’).

Hiermee is eens te meer aangetoond dat ook de vertakking van de mensheid waar ik van afstam – al is het in kleine stapjes – niet ontkomt aan een zekere evolutie. Ik zie mijn vader zo nog zitten, ‘op het huisje’, zoals dat heette, tevreden zijn pijpje rokend en lezend in De Kempenaer. Er was een asbakje aan de muur geschroefd, waarop de pijp even kon rusten als Pa een stevige reep van de achterpagina van het nieuwsblad scheurde om daarmee zijn achterste te vegen.

De vooruitgang is drievoudig: ik poep al jaren achter gesloten deur, heb nu het roken zelfs aan het zicht onttrokken én ik lees NRC Handelsblad.

Slaaf

Via Nederland 2 nog eens binnen gekeken bij de Groene Amsterdammer. Onbeweeglijk. Slaaf van z’n geschiedenis. Monumentale verzameling van ouwelijke mensen, over-de-datum-idealen van een elite die weldenkend zou zijn en geelbruin papier (waartussen ergens mijn smeekbedes moeten steken om die 100 gulden voor die 1500 woorden). Toch weer eens lezen, dat blad.

Een koud kaasmeisje

Er was een ijskoud kaasmeisje op de markt. Daarom heb ik nu een blok extra belegen dat nogal lijkt op het hoofdkantoor van de ING-bank. Bijna zonde om het mes er eens in te zetten.

Het sprookje van Third Space

In De Volkskrant gelezen dat het café niet zomaar meer een kroeg is. Neenee, voortaan spreken wij van ‘third space’. En dat allemaal vanwege die Apple-gnoompjes die daar zijn gaan rondhangen omdat ze geen betrekking op kantoor (second space) kunnen vasthouden en thuis (first space) van eenzaamheid tegen de muur vliegen. Daar moest ook wat op verzonnen worden, dat spreekt. Je kunt toch maar moeilijk elke zondag je moeder bellen en zeggen dat je wéér de godganse dag in het café hebt gehangen.

De eenzaamheid drijft ze dus naar ‘third space’, waar ze dan autistisch naar hun schermpjes zitten te staren. En allen hopen en dromen wij dat er – misschien getriggerd door een listig gecomponeerd twitterbericht - plots een prins uit dat macbook tevoorschijn komt. Die kust ze dan op hun stoffige snuitjes, vult hun huizen (first space) met gezellig prinsengebabbel en maakt vanwege zijn prinselijke vermogendheid het werken op wat voor kantoor dan ook (second space) volstrekt overbodig. Kroegbazen schrappen hun complete third space-assortiment van de kaart - zoals daar zijn muntblaadjesthee en alle Amerikaanse koffievariaties.

En iedereen leeft nog lang en gelukkig. Behalve de uitvinder van de term third space, die alle overtollig geworden ‘free-wifi'-bordjes op pijnlijke wijze in zijn fourth space gestopt krijgt.