Een wijze les van Captain Iglo

Op indringende wijze gedroomd van Captain Iglo, die mij – PowerPoint-ondersteund - uitlegde hoe ik snel en eenvoudig zeer succesvol zou kunnen worden op diverse terreinen van het leven. Jammer genoeg waren er ook schalen vol vissticks die koud stonden te worden, waardoor ik me maar moeilijk op zijn verhaal kon concentreren. Weer niks geleerd, behalve dan dat ik nooit meer een homp kaas naar binnen werk vlak voor het slapengaan.

Theatraal

Mijn al lang overleden vader had vaak- en onvergetelijk de slappe lach. Niet van dat gebulder dat de aarde doet schudden, maar een onbedaarlijk gesnik en gehik waar je als kind enerzijds niet goed van werd en anderzijds ook geen weerstand aan kon bieden. En naarmate wij kinderen ouder werden en meer dramatiek en pretenties aan de dag legden, hoe vaker wij de tranen over zijn wangen zagen lopen. Vandaag moest ik in mijn jaren ’80 archief zijn, trof dit beeld en zag het een en ander op z’n plaats vallen. Nu nog buikpijn van het lachen.

Achter de ramen

Waar ik dan mee zit, zijn de gordijnen. De 30, 40 woonboten waarin de stad heur hoeren huisvest worden van top tot teen opgeknapt. Dubbelglas in nieuwe kozijnen (zou iemand de CO2-footprint van de branche al eens goed in kaart gebracht hebben?), alles in de hoogglansverf. Grijnzende werklui dragen praktische keukentjes binnen en bubbelbaden, uiteraard. Week op week verplaatst de bouwvakmachinerie zich met een stap of wat en worden er bootjes in stralende vorm opgeleverd. En dan hangt iemand de gordijnen op. Of beter: dan hangt iemand de gordijnen terug. Lappen velours die door vele jaren daglicht allang van porno-rood naar iets van oud-roze zijn verkleurd. Daar moet eenvoudigweg een gedachte achter zitten, zoiets van “fris is leuk, maar overal waar té voor staat…”

Poezenvelletjes in perspectief

Ophef over een kunstacademie-snotneus die via facebook poesjes verzamelt om hun velletje te stropen. Ik moet aan mijn vroegere buurjongen Wimke denken. Die zette vogels, eekhoorns en katten op, die hij bij ons achter met een flobertgeweer uit boom of struik schoot. Wimke kon niet leren, maar pakte oplaaiende emoties rond het Dode Dier een stuk slimmer aan: “Menneke toch, ge moet nie zo mauwe! As ie nie heul ziek geweest was, dan hai ik ‘m toch nooit geroakt?’ Tja, dacht je dan, daar zit wat in. Arm beest. Gelukkig uit z’n lijden verlost. Die Wim. Is toch lang de kwaadste niet.

Het Muzikantje

-          “Ik woon nu vlak bij  “Het Muzikantje”. Ben je daar wel eens binnen geweest?”

-          “Zeker, toen ik nog op de taxi zat.”

-          “Het volk dat daar komt, is dat een beetje te doen?”

-          “Mwaoh…”

-          “Ah…”

-          (….)

-          (….)

-          “Maar de muziek, die is echt wel goed.”