Achter de ramen

Waar ik dan mee zit, zijn de gordijnen. De 30, 40 woonboten waarin de stad heur hoeren huisvest worden van top tot teen opgeknapt. Dubbelglas in nieuwe kozijnen (zou iemand de CO2-footprint van de branche al eens goed in kaart gebracht hebben?), alles in de hoogglansverf. Grijnzende werklui dragen praktische keukentjes binnen en bubbelbaden, uiteraard. Week op week verplaatst de bouwvakmachinerie zich met een stap of wat en worden er bootjes in stralende vorm opgeleverd. En dan hangt iemand de gordijnen op. Of beter: dan hangt iemand de gordijnen terug. Lappen velours die door vele jaren daglicht allang van porno-rood naar iets van oud-roze zijn verkleurd. Daar moet eenvoudigweg een gedachte achter zitten, zoiets van “fris is leuk, maar overal waar té voor staat…”