Theatraal

Mijn al lang overleden vader had vaak- en onvergetelijk de slappe lach. Niet van dat gebulder dat de aarde doet schudden, maar een onbedaarlijk gesnik en gehik waar je als kind enerzijds niet goed van werd en anderzijds ook geen weerstand aan kon bieden. En naarmate wij kinderen ouder werden en meer dramatiek en pretenties aan de dag legden, hoe vaker wij de tranen over zijn wangen zagen lopen. Vandaag moest ik in mijn jaren ’80 archief zijn, trof dit beeld en zag het een en ander op z’n plaats vallen. Nu nog buikpijn van het lachen.