Zuiders

Vanwege zuiders familiebezoek op 2e kerstdag, is het hier op 3e kerstdag traditioneel taart-wegsmijt-dag. Dat gaat ongeveer zo: na geweeklaag over de verre reis, de abominabele chauffeurs in dit deel van de wereld en de belachelijke parkeertarieven (die hoef je op kerstdag niet te betalen, maar worden toch strijk en zet aan de meter gecontroleerd), worden de taarten op de eettafel gemonsterd. Veel, groot en rijk voorzien van room, chocola en ornamenten - zo hoort het en daar gaat het om. Taartkwantiteit als de graadmeter van onze assimilatie.

Dan moet er gegeten worden. Maar tante heeft bloeddruk –dus die moet maar een puntje - en oom heeft al van die vlekken in z’n nek en chocola zal daar niet aan helpen – en zo verder. Iedereen heeft altijd wat. De ware kunst is dan niet te luisteren naar al die medische informatie en met sussende woorden toch een megapunt van de verboden vrucht te presenteren. Bij de tweede koffie nog zo-een en vervolgens bied je om het uur weer eens aan. Want wie zegt dat je geen taart eten kunt bij een borrel, die heeft het niet begrepen. Daarna moet er royaal over zijn - zo zijn de regels der gastvrijheid nu eenmaal, daar in het zuiderse.

Stiekem ben je natuurlijk na zo-en-zoveel jaar al heel wat meer van boven- dan van onder de rivieren geworden. En dus kijk je met grote treurnis naar de taartberg die overblijft. Wat volgt is een ontbijt van taart, een lunch van taart en nog een laatste stukje bij de koffie. Pas dan is de weerzin tegen het gebak precies hoog genoeg opgelopen om de restanten zonder wroeging in de biobak te kunnen smijten, onder gemompel dat zegt dat je het volgend jaar toch echt eens anders zal aanvliegen.