Split Level

De parkeergarage is van ’t type ‘Split Level’. Wat betekent dat je – eenmaal geparkeerd - vanuit je auto benen voorbij ziet lopen vanaf de knie. Laarzen en instappers en werkschoenen en een soort muiltjes en nog instappers en dingen met hakken waarvan ik zou moeten weten hoe ze genoemd worden maar het schiet me niet te binnen.

Intussen vertelt iemand op de radio dat Karadzic meent dat de werkelijkheid beter benaderd wordt als we nu eens alles wat er gebeurd is precies omkeren. Zoals die platen van de Beatles, denk ik, waarvan vroeger wel gezegd werd dat de ware betekenis alleen gehoord kon worden als je ze achterwaarts afluisterde. Of misschien ging ’t zo, buiten het zicht van de camera’s: wonden ritsen dicht, lijken slaan de ogen open, lopen achterwaarts weg van de rampspoed en gaan letterlijk zoals ze gekomen zijn, op weg naar een mooie toekomst als kleuter en uiteindelijk zachtjes wegslapend in de geborgenheid van hun moeder. Karadzic - die is ooit psychiater geweest en later ook wel gebedsgenezer, dus die heeft mogelijk wel gekkere dingen gezien, waardoor het in zijn ogen misschien niet eens zo’n slechte verdediging is. Meer waarschijnlijk is dat ie helemaal geen dossiers heeft bestudeerd, maar in een manische bui Slaughterhouse 5 tien keer achter elkaar heeft gelezen. Oh nee, dat was ik zelf.

Er komt ook nog weerbericht en iets met een file en een geschaarde vrachtwagen en dan is het tijd voor een liedje ofzo.

Het is druk hier, met halve benen die allemaal dezelfde kant op lopen, wat haast niet mogelijk kan zijn, want dan zou de garage toch binnen de kortste keren helemaal vol- of juist leeg moeten zijn?

Ik denk dat ik naar zweet stink. Of naar iets wat hier in de auto ligt te rotten. Ik moet echt weg.

Maar eerst bel ik m’n afspraak af. Ik zeg dat ik op straat zit bij een kind met een niet te stelpen bloedneus en dat we wachten op een ambulance die maar niet komen wil. Zulke dingen gebeuren tenslotte. En wat voor mens zou je zijn als je dan de helpende hand niet toestak?