Nooit meer doen

- "Niet aan likken, hoor!"
- "Hmm, wat?"
- "Ik zeg: niet aan likken."
- "Dus ik speel met m’n aansteker en jij zegt: niet aan likken."
- "Precies. Komt uit je broek en nu heb ik gelezen hoe ontzettend onhygiënisch dat is. Sleutelbossen ook, trouwens. En creditcards."
- "Maar…dat soort dingen steek je toch niet in je mond?"
- "Nééh, nu niet meer, lijkt me."

Het wonder

"Dubbel heb ik je vaker gezien, maar nu: in zuiver tweevoud…!"

Een ziener uit Krasnojarsk

"T wordt voorjaar, vriend."

Minimaal, of: hoe ik genezen raakte van één internetverslaving

Als ik inlog, dan bén ik het ook: Vertigo, inwoner van het villaparkje onder de sociale netwerken. Het wordt bevolkt door een mengsel van fabulanten en leugenaars, seksverslaafden, kunstenaars, dichterlijke alleenstaande moedertjes, smekende aandachttrekkers en weet ik wat. Vertigo is daar in z’n eigen balans. Hij kent z’n klassiekers - en als hij ze niet kent, omzeilt hij de klippen handig. Meestal met woorden, in uiterste nood door uit te loggen en later een technische storing te faken.

Soms ook ben ik Minimaal, een wat dommige jongen, die altijd door zijn moeder Sifra in bescherming genomen wordt, als hij hier of daar in de problemen komt. Sifra wordt beurtelings gespeeld door mijzelf en door Ban. Dat levert nooit problemen op, want wij begrijpen haar volkomen. Ban zelf wordt overigens overtuigend vertolkt door Stempotlood en SlimSlakje.

Als je het kunt, ben je daar wie of wat je maar zijn wilt. En dat werkt verslavend. Veel vaste klanten en geregelde voorbijgangers die je kent aan hun avatar en hun veel- of nietszeggende plaatjes en eerlijke, gevatte of onbegrijpelijke antwoorden op stomme standaardvragen. Ze houden me wakker, te vaak en tot veel te laat in de nacht.

Vanavond wordt het anders. Het gonst al een tijd in het villaparkje, want we gaan elkaar zien. Er is een groot feest in 020 en wij weten hoe we elkaar zullen herkennen. De laatste berichten worden uitgewisseld.
- "Je bent er, hé?"
- "Zeker weten, zin in. Tot zo"

Eigenlijk heb ik het herkenningsteken niet nodig om SlimSlakje te ontdekken in de drukte. Net als in haar avatar speelt onnatuurlijk veel haar de hoofdrol. Ze begroet me hartelijk, maar duidelijk is ook dat ze moe is, uitgeput meer. We grinniken allereerst wat om de laatste ontwikkelingen in het leven van Sifra. Ze houdt er op bewonderenswaardige wijze enkele minuten de moed in. Zeker als je bedenkt dat ze een bloedneus heeft die niet te stelpen lijkt. Nu is haar zakdoek verzadigd en het bloed begint door haar vingers te sijpelen. Vrouwen van die leeftijd hebben soms nog een echte zakdoek. Ze excuseert: "Sorry, kutcoke. Ik kom later nog wel effe terug. Maar je moet zeker even bij Stempotlood langs gaan. Da’s die man daar bij de bar met dat leren colbert."

Stempotlood zegt dat ie het leuk vindt dé Vertigo eens in het echt te ontmoeten, maar ik tref hem niet in de allerbeste stemming. We drinken bier – hij giet er steeds achteloos een Jonge in – en hij klaagt. Over dat ie altijd waanzinnig koude voeten heeft en dat zoiets behoorlijk ongeriefelijk is, maar dat de beste artsen er naar gekeken hebben en dat er niets - maar dan ook niets - aan te doen is en dat hij er dus maar mee te leven heeft, leuk of niet - en leuk is het niet. Die artsen, gaat hij verder, hebben hem dat allemaal zwart-op-wit gegeven voor de keurende instanties - overigens tot de dag van vandaag zonder het beoogde resultaat - waardoor hij zich wel afvraagt waarom ie ooit al die premies heeft betaald.

Een lange, lodderige kerel slaat ons op de schouders. "Eeehj, Stempotloodjeee", haalt hij uit. Ik word voorgesteld door Stempotlood en hij stelt zichzelf voor: Chaingang, vaste gast in het villaparkje. Iets met piercings en nieuwe media, herinner ik me, of was het film? We hebben wel eens wat grappen uitgewisseld. Best scherp was ie toen.
- " Eeehj, Vertigo, the musicman, wij hadden het er net over dat volgens ons de meeste kerels minstens één keer in de maand naar de hoeren gaan. En jij dan?"
- "Ik? Ik niet. Moet er niet aan denken."
- "Ook niet als je…"
- "Nee, sorry, nooit."
- "Ik vind je eigenlijk nou al ’n lul."

Een mooi moment om eens op te staan en naar de wc te gaan, lijkt me.
Een man met een vuile grijns blokkeert de doorgang met z’n rolstoel. Op z’n wagen prijkt zowaar een sticker van het villaparkje, dus ik zeg even wie ik ben. Hij geeft z’n alias niet prijs, maar vertelt wel dat ie zojuist expres over de bril gescheten heeft en dat ie dat altijd doet in openbare gelegenheden waar ze geen volledig geoutilleerd invalidentoilet hebben. Daar heeft ie ook nog een liedje over gemaakt, zegt ie. Dat wil ie tegen betaling van een tientje – want hij is eigenlijk door z’n geld heen voor de rest van de maand - best voor me zingen.

Ik besluit het over een andere boeg te gooien: méér drank én mijn andere nick: Minimaal. Het vlot nu allemaal een stuk beter. ~Diva~ is gecharmeerd van de snotneus in mij en doet me haar hele carrière uit de doeken: "Daar zat ik dan! Gast in mijn eigen programma en met de mond vol tanden." Valesca, in real life helemaal Minimaal’s tiep, vertelt over haar moeilijke tijd - "het heeft zeven jaar geduurd voordat ik m’n eerste droge scheet liet"- als tropenarts.

Maar dan heeft Vega* me plots in de tang, als we het hebben over mijn Minimaal-antwoord op ‘favoriete maaltijd’: witte boterham met paardenrookvlees. Ik zit zodanig in m’n rol dat ik bevestig er daar dagelijks tenminste drie van te nuttigen. "Dus…" stamelt ze, "dus…als ik dat even snel uitreken, dan heb jij in je leven al ruim anderhalf paard opgegeten!"

Dat sommetje valt eigenlijk bij niemand in goede aarde. Waar is moeder Sifra als je d’r nodig hebt? Stempotlood ligt slapjes met z’n hoofd op de bar. SlimSlakje waarschijnlijk met een watje in d’r neus in bed. Het is genoeg geweest. Ervandoor.

Huisspin kijkt me vanonder het dekbed strak en dwingend aan: "Alsof jij nooit iemand bedonderd hebt." Ik probeer me in dat argument in te leven, maar ben al te zeer afgeleid door een opkomende zeurende hoofdpijn. En net voor ik in slaap val, denk ik bij mezelf: misschien moest ik maar eens gaan bloggen.

Mini-molotov

Zo was ik vroeger kind aan huis bij de man die de witte strepen op de weg heeft uitgevonden. Klinkt als een flauwe grap, toch is het waar – en de uitvinding was zelfs tweeledig: hij ontwikkelde een reflecterende verf én bedacht een systeem – nog steeds Europese standaard - om de strepen zo te plaatsen dat ze je als het ware over de weg geleiden. Jammer genoeg geen familie. De enige uitvinding waarvan wel gezegd wordt dat er bloedverwanten van mij bij betrokken waren, is de mini-molotov: je laat een scheet in een bierflesje en houdt er een aansteker bij. Altijd lachen, bij ons.

Genesis

"Eens zal het worden zoals voorzien", verbeeldt ‘Kunstzaal Dirkje Kuik – genaamd De Hooiwagen’ in chocoladeletter-letters. Maar niet zonder slag of stoot, weten we nu.

Geen prijsdier

Heb twee zilverglimmende trofeeën. Gekregen van iemand die ze als speelgoed weggeeft omdat er geen plaats meer is in z’n prijzenkast.

Omwille van de geloofwaardigheid...

...zal ik niet proberen uit te leggen waarom- en hoe sommige mensen have en goed verdedigen met mes en vork.

Verkleuterd

Ze legt de krant neer.
- "Heb je nog iets leuks te vertellen?"
Dus ik vertel iets leuks, met hoofd- en bijrollen voor diverse bekenden en met een door mij gemaakte opmerking die de zaak uiteindelijk een onverwachte wending geeft. Ze moet er wel om grinniken.
Dan vertrekt haar gezicht.
- "Maar dat kan helemaal niet waar zijn, dat heb je gewoon verzonnen!"
Dat is ook zo. Ze pakt de krant weer op.
- "Tss, kleuter."

Struikgewas revisited

De Jonge Onderzoeker in mij werd gisteravond laat wakker. Prangende vraag: hoe komt het nou dat die bergen struiksnippers zo heftig liggen te dampen? In de ijskoude nacht legde ik mijn handen op het in schots-en-scheve dobbelstenen gekraakte hout. Het voelde lauw-warm aan. Onverwacht. Ik schrok er eigenlijk een beetje van en maakte me uit de voeten. De schrik maakte al gauw plaats voor ontevredenheid. Want waar komt die warmte dan vandaan?
De wetenschap; een veel te ruim bemeten spiegelpaleis voor 1 Jonge Onderzoeker in de nacht.

Eerlijk

"Meneer, meneer, kunt u een euro missen? Ik heb echt wat coke nodig om op gang te komen."

Struikgewas van repliek gediend

Het struikgewas dat Niemandsland overwoekerde is van-de-week door de hakselaar gegaan. De hopen snippers leveren nu vinnig commentaar door héél opzichtig de laatste adem uit te dampen. Precies op de plek waar ik ooit uit beleefdheid een groen uitgeslagen gehaktbal heb opgegeten. Want Niemandsland was natuurlijk ooit Iemandsland. Er was een standbeeld en er waren flats voor morsige mensen en er was géén struikgewas. Het is maar dat je het weet.

Anticyclisch consumeren

Het geld is op en dat is heerlijk, vanwege de gekozen overlevingsstrategie. Want wij hebben in Winkelcentrum Overvecht natuurlijk allang gezien dat een armoedige levensstijl gemakkelijk leidt tot een grauwe gelaatsuitdrukking en het verlies van elk decorum. Waardoor het aantrekken van vers kapitaal feitelijk onmogelijk wordt en de spiraal naar beneden onomkeerbaar. Dus lenen wij geld en kopen méér lamsvlees en trappistenbier en wijn en toveren daarmee ons feestelijkste gezicht tevoorschijn. Op het absolute dieptepunt weten wij ons zo allang weer in de lift.

Kijk- en Luistergeld

Ja, ik zie het zelf ook, het is waar. Ik heb mijn tv-toestel ingepakt met aluminiumfolie. En daar heb ik geen enkele verklaring voor. Mijn betalingsbewijs wordt door de ambtenaar van dienst met een onnavolgbare, gemompelde toelichting afgestempeld: ‘ONGELDIG’.

De heren Luchtkasteel

Na 5 bier, 4 wijn, 3 armagnac, 2 koffie voor de restauratie en nog 1 bier tegen de dorst weten de heren Luchtkasteel het zeker: dit kán niet mis gaan.

Opportunist

- "Hé? Kom hier, kom kijken!"
Ik kom, kijk en lees. Er staat iets van: ‘knap werk’ en ‘daverend debuut’ en ‘geweldige prestatie’ en ‘een mooie toekomst’ enzo.
- "Nee, nee, dat plaatje, kijk eens naar dat plaatje! Zie je dat nou niet? Dat is Dinges!"
Ja, ik zie het, en het staat er trouwens ook gewoon: ‘Dinges’ – met daaronder 4 sterren uit een maximum van 5.
- "Tsjee, Dinges. Die vonden wij toch behoorlijk saai…"
Ik herinner me direct een hete zondagmiddag in een stad, ver weg, waar we van haar een universiteitsbibliotheek ver buiten het centrum moesten bekijken – die natuurlijk gesloten was, waarna we dan maar naar een theehuisje moesten – waar geen bier was en niet gerookt mocht worden en waar het personeel geen loon kreeg, maar leefde van fooien en restjes, wat zij een volkomen rechtvaardige zaak vond en een voorbeeld dat navolging verdiende.
Dus ik beaam: we vonden haar saai. En bazig. En ze had verder ook niet echt een fraai karakter.
- "Toch knap, vind je niet?"
Zeker, geen ontkennen aan.
- "Misschien bel ik ‘r binnenkort wel eens. Ik heb d’r telefoonnummer nog ergens."

Gesublimeerde razernij

"Het is nooit persoonlijk",
bezwoer het mes het vlees.
Al was dat misschien goed bedoeld,
het bleek toch een schrale troost.

Zin in

Kropsla, ui in ringen, gekookt eitje en slasaus.

Onvergefelijk

"Weet je, dat je naast je schoenen loopt, dat kan ik begrijpen, maar dat je er nu ook nog in piest is gewoon onvergefelijk."

Van die ribbeltjes

Ik heb eens mogen voelen aan iemands hersens. Dat ging zo: "Voel maar", zei die, en ik deed het, omdat ik het gewoon niet geloofde. Ik aaide hem over zijn hoofd en voelde door zijn haar en huid de warme, weke massa en van die ribbeltjes - koelribben? - die je ook wel ziet op plaatjes. Het deed totaal geen pijn, volgens hem, en hij lachte erbij, dus dat zal wel waar geweest zijn.

Blauwe hond

"Weet je, in feite is het bijna altijd diepstil en dat was toen ook, we lagen dus in een droge sloot te wachten op ik-weet-niet-wat en dat duurde denk ik zeker al twee uur, dat weet ik nog, omdat het zo’n beetje donker begon te worden, totdat ik ineens onrustig werd omdat ik een hond zag die over het veld liep en die hond was helderblauw - alsof ie een blauwe jas aan had, dacht ik nog bij mezelf - en hij kwam als een speer op ons afgerend – we schrokken ons allemaal te pletter - totdat ie vlakbij was, hij kwam in de schaduw en ineens was ie gewoon zwart. Hij liep ons zo voorbij; ik denk niet eens dat ie ons gezien heeft."

Een toekomst voor een stuk

"De steden zijn koud, en de mensen die erin wonen lijden terecht kou. Waarom bouwen ze ook zulke steden?"

Misschien is het over 30 jaar wel zo, dat het dan 25 jaar geleden is dat de brand hier is uitgewoed. Dat we dan al weer nieuwe steden op de as hebben gebouwd. En dat het al bijna lijkt alsof er weinig veranderd is, als de bomen nu maar wat groter waren. En dat jij daar leeft. En dat anderen daar leven. Dat je een kleine dief geweest kunt zijn of corrupt of erger - maar waren we dat niet allemaal – want het was hij of ik - en dat soort toestanden. Bloed aan de ziel hebben en toch een wandeling maken in het park, de wekker zetten of boodschappen doen.

Dan zal iemand misschien overwegen ‘Het vuil, de stad en de dood’ eens op te gaan voeren, omdat het zo treffend aan de tijdgeest lijkt te raken, dat het bijna grappig wordt.

Daar niet meer

Ik loop de ETOS in en kruis het pad van een man die er net uitloopt, zichtbaar met een stevige doos condooms onder de arm geklemd. Bij de kassa zijn twee dames.
- "Zo’n type! Je kunt je toch niet voorstellen dat die wel eens seks krijgt?"
- "Pff, die gebruikt ze om met zichzelf te spelen, kan niet anders."
Ze liggen blauw. Eéntje hervat zich en keert zich naar mij:
- "Waar kan ik u mee helpen?"
- "Ehh, doet u mij maar een doosje paracetamol."
Ik heb eigenlijk nooit hoofdpijn.

Jeff Healey

Dat Jeff Healey overlijdt, ongeveer terwijl ik een soort gedicht over muziek maak, moet natuurlijk geheel aan het toeval toegeschreven worden. Wonderlijk is het wel.

As The World Burns

Briljante nieuwe formule voor het 8 uur journaal, met hoofdrollen voor Katja Schuurman (presentatie) en Georgina Verbaan (duiding). Wij hopen voor de toekomst op medewerking van Geert Wilders, die elke dag het weer uitscheldt voor alles wat lelijk is.

Koortsdag (2)

Het is koortsdag.
Koortsdag is het om de paar maanden.
Dat is goed.
Want nog niet zo lang geleden was het om de paar weken koortsdag. De cellen van mijn liefje maken van koolhydraten suiker én een beetje gif. Net genoeg om de kleine hersenen klein te houden.
Dat is fout.
Het maakt de patiënt vrolijk van nature en wat minder goed ter been.
Daar kun je mee leven.
En kwetsbaar voor infecties.
Daar ga je aan dood.
Of, zoals de ter zake kundige medicus het uitdrukt: "Daar hebben we géén goede ervaringen mee." Eén op vier onderstreept die conclusie voor het tiende levensjaar.
Nog zes jaar, vier weken en 2 dagen te gaan.
Het is de avond van koortsdag.
De thermometer staat op 39.4.
Slaap lekker liefje, slaap lekker.

Een soort gedicht over muziek

Blind Willie Reynolds – aka –
Blind Joe Reynolds,
Blind Joe Taggart,
Blind Lemon Jefferson,
Blind Boys of Alabama,
Blind Rooseveld Graves.
Blind Willie McTell,
Blind Blake,
Blind Willy Johnsson,
Blind Boy Fuller,
Blind Reverent Gary Davis,
Blind Willy.

Zonder angst

Zo om de paar weken maakt ze haar eigen graf schoon. Ze wiedt het onkruid en tuttert wat rond de steen, waarop ruimte voor haar naam en kengetallen is uitgespaard. Als het kerkhof niet toevallig precies op de weg van haar huis naar de C1000 had gelegen, dan was ze – denk ik - om de paar maanden gegaan. Dat gebeurt allemaal zonder een spoor van angst en ook zonder een spoor van cynisme.

Echte kerel

- "Doet ie tegenwoordig?"
- "DJ of kickbokser of zoiets."