Het is koortsdag.
Koortsdag is het om de paar maanden.
Dat is goed.
Want nog niet zo lang geleden was het om de paar weken koortsdag. De cellen van mijn liefje maken van koolhydraten suiker én een beetje gif. Net genoeg om de kleine hersenen klein te houden.
Dat is fout.
Het maakt de patiënt vrolijk van nature en wat minder goed ter been.
Daar kun je mee leven.
En kwetsbaar voor infecties.
Daar ga je aan dood.
Of, zoals de ter zake kundige medicus het uitdrukt: "Daar hebben we géén goede ervaringen mee." Eén op vier onderstreept die conclusie voor het tiende levensjaar.
Nog zes jaar, vier weken en 2 dagen te gaan.
Het is de avond van koortsdag.
De thermometer staat op 39.4.
Slaap lekker liefje, slaap lekker.
zondag 2 maart 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
en daar zit ik dan op mijn werk met tranen in mijn ogen. Onze kleine schat..
Je geeft zelden of nooit iets privé's of gevoeligs bloot in je blog, daarom werd ik onverwacht zo geraakt door dit stukje. Het gaat over je eigen kind...? Wat een zorg.
Inderdaad, een hele zorg. De eerlijkheid gebied trouwens te zeggen dat aanzetten tot blogs over privegevoeligheden meestal sneuvelen, omdat het al gauw pathetisch en/of clichematig wordt. Misschien eerst maar een goed oefenen:-)
Lijkt me wijs om daar voorzichtig mee
te zijn. Dit stukje heb je wel met distantie en discretie geschreven, juist daarom aangrijpend.
Een reactie posten