Café Click

In mijn verbeelding wordt dit café gerund door twee uitbaters. Ik zie ze in vergadering bijeen, nadat de schamele overnamesom is overgemaakt aan de zoveelste eigenaar op rij die - een illusie armer en een restschuld bij de bank rijker – met de staart tussen de benen is afgedropen.

De nieuwe eigenaars zien het ook wel: wie heeft er oog voor een café, op deze ongelukkige locatie aan de binnenring van Gent, ongeveer dáár waar het van twee- naar éénbaans overgaat en waar weldenkende chauffeurs toch meer met elkaar bezig zijn dan met koude pinten. De mannen zijn er al gauw uit: er moet iets met de gevel en dan is alarm-geel zonder twijfel de beste kleur, de kleur van omleidingsborden en ander onraad op de weg. En een tekst, er moet een eigen tekst bij, want de brouwerij ziet zo weinig brood in de hele onderneming dat er niet eens een neonreclame af kan.

Buiten klettert de regen de stoep schoon. Binnen speelt “Belle en het Beest” op het grote scherm. Aan de bar zitten twee mannen over hun bier gebogen, op een ruime meter afstand van elkaar. Het zal de uitbaters die middag weinig moeite hebben gekost hun belofte waar te maken.

Het Boek

Zo zit ik nu al een halve avond te wachten op Het Boek. Niet dat ik nou zo verlegen zit om boeken, want ik heb er nog stapels die ongelezen in de hoeken en gaten van dit huis liggen. Het gaat me om dìt boek, Het Boek, dus, dat al drie weken onderweg is uit Amerika en waarvan ze toch gezegd hebben dat het vandaag zou komen. Ik heb die mail al zeker drie keer gecheckt en het staat er echt: vandaag k

omt het.

Dat het uit Amerika moet komen is trouwens alleen maar omdat het daar zo goedkoop is. Zelfs inclusief verschepen was het nog 7 euro goedkoper dan hetzelfde boek hier. Het is eigenlijk niet eens een heel bijzonder boek, niet heel oud, niet heel nieuw, bepaald ook geen collectors item. Het komt gewoon via Amazon. De mails van die firma maken een zakelijke indruk en het pakket is vast voorzien van barcodes en track & trace toestanden.

Heel anders ging dat bijvoorbeeld, toen ik eens een boek “aan huis” bestelde bij een persoon in de VS die de functies van auteur, talenwonder, uitgever én verzender in zich verenigde. Na onnavolgbaar gesteggel over de prijs, de betaalwijze en de (on)betrouwbaarheid van Europeanen in het algemeen en Europese valuta in het bijzonder, schreef die me uiteindelijk: “Dear Mr. Van Hout, your book is en route via luchtpost.” Het boek bevatte studieuze artikelen over scheldwoorden in alle mogelijke talen, met titels als “How Bulgarians relieve their soul”, “Some Terms for Women at an Australian Military Academy”, “Romani Insults” en “Vocabulary from a West-Indian Men’s room”. In zulke gevallen kijk je niet op een dag.

Maar inmiddels wacht ik dus nog steeds op Het Boek, dat maar niet komen wil. Het is de belofte van precisie die je de das om doet. Zou het nu nog komen, dan is de kans groot dat ik de verpakking niet eens meer open. En met een beetje pech, komt de doos dan morgen onder wat oude kranten terecht en vergeet ik de hele zaak, totdat ik over een week of wat de “walk of shame” naar de glas- en papierbak moet afleggen, omdat de hulp dreigt met werkweigering nadat ze weer eens bijna haar nek brak in de gang die hier wordt gebruikt als tijdelijk afvalscheidingsstation, en dan dus Het Boek bij verrassing aantref. Zo kán het gaan, maar ik denk niet dat de mannen van TNT na tienen nog rijden.

Nieuwe Tijd

Onverholen bewondering voor het menselijk vernuft maakt zich van mij meester, nu ik – exact een jaar na onze gedwongen overstap naar digitale televisie – eindelijk snap hoe dat rare kastje aan- en uit moet en welke draad bij welk gaatje hoort. Al die zenders! Dat gestoken scherpe beeld! Programma’s pauzeren terwijl je poept! Nu is het nog slechts een kwestie van afwachten tot er iets op komt dat ik ook zou willen zien, precies op het moment dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ergens halverwege naar de plee moet.  Het mag duidelijk zijn: ik voel de Nieuwe Tijd van alle kanten zinderen!

Spirit animal

Hoe het internet alles op z’n plaats doet vallen. Laatst werd ik verschrikkelijk uitgelachen omdat ik tot de dag van vandaag wel eens moet zuchten vanwege Kim Deal. Op zich is het niet erg om uitgelachen te worden. Je grijnst eens terug en gaat over tot de orde van de dag. Maar eigenlijk wil je natuurlijk wel iets van bevestiging, een vage vorm van steun, een geestverwant vinden liefst. En dan biedt Google strijk en zet soelaas. Dit keer in de persoon van ene Amy o’Neill, een jonge “free-lance lady painter”, al maanden onderweg om van Boston naar Milwaukee te geraken, als ik het goed begrepen heb. En we hebben méér gemeen, blijkt als ik door haar bio lees: “My interests include: not having leukemia”. Dus wie is hier nu gek?

En lach maar! Ze is nog altijd onnavolgbaar.

The Pixies - Hey 2005

Herfstvakantie

De bijzonderheid van de herfstvakantie bestond er vroeger uit dat je van je moeder een oude schoenendoos kreeg. Daarmee werd je het bos in gestuurd om afgevallen bladeren en paddenstoelen te verzamelen voor een herfststukje. Gewoonlijk werd je dan dagenlang vergezeld door zo’n niet-aflatende miezelende regen die je eerst niet voelt, totdat je ineens kletsnat bent. Met als resultaat dat de helft

van je schoolklas na de vakantie snipverkouden thuisbleef.

Nu zie ik op de iPad de eerste berichtjes van de vrienden van de zoons binnendruppelen. Helemaal van slag zijn ze, wegens vertraagde vluchten, de nachtelijke warmte op het vakantieadres en zelfs een gevalletje van jetlag is al gemeld. Het zal maandag niet overdreven druk zijn in de schoolbanken, als ik het zo allemaal hoor.

Kinderpostzegel-dag

Door Kinderpostzegel-dag worden wij op de één of andere manier altijd bij verrassing beslopen. En dus is het vandaag ineens weer zover. Uren te laat, tegen het schemeruur aan, zie ik ze gaan, op een hopeloze missie door straten die al lang en breed afgeschuimd zijn door de jonge stormtroepen voor het goede doel. Mijn zoons zetten mijn Kinderpostzegel-trauma naadloos voort. De afloop is ook bekend: ik zou jullie straks allemaal een kerstkaart kunnen sturen, ware het niet dat jullie zonder meer ordelijk bewaarde adressen vermoedelijk ergens bij de verloren brief liggen, die aankondigt dat het weer Kinderpostzegel-dag is.

Biebabeloela

Lezend door mijn Facebook-tijdlijn, zie ik het volgende een keer of wat voorbij komen:

“It's international book week

The rules: Grab the closest book to you, turn to page 52, post the 5th sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.”

En dan daaronder of daarboven een citaatje dat deze en gene Facebooker uit het (nemen we aan) dichtstbijzijnde boek van desbetreffende pagina heeft geplukt.

Grappig, denk ik, en pak Biebabeloela door Coenraed de Waele, het boek dat voor me op tafel ligt. Geen paginanummers! Heb ik nog een boek zonder paginanummers? Wel een fijn boek, trouwens, met een opdracht die voor mij paste bij het moment en al op pagina 2 (daarna raak je de tel kwijt, uiteraard) een dichtregel die bleef hangen: “Poëzie is kogelstoten met een rijstkorrel.”

(Blogger weigert de foto staand weer te geven. Ik zal daar verder maar niets achter zoeken.)

Rookritme

De bisschop van de Grieks-Orthodoxe kerk en ik hebben hetzelfde rookritme, weet ik nu er sinds een tijdje kennelijk ook niet meer gerookt mag worden in zijn heilige huis. Roken met een Griekse bisschop klinkt overigens chiquer dan het is: hij draagt – weer of geen weer - een grauwgrijze korte broek tot juist over de knie met daaronder sandalen en geitenwollen sokken. Die korte broek is waarschijnlijk gewoon heel praktisch, heb ik me bedacht: je kunt dan zó je priestergewaad induiken en er komt geen randje spijkerbroek onder uit. Dat is het voordeel van roken: je hebt tijd om zulke raadsels te ontrafelen.

Stemadvies vanaf de toog

“Ik? Ik stem D66!”, roept de drankzuchtige reus, terwijl hij z’n Duvel aanlengt met een glas jenever. “Die zijn vóór verplichte orgaandonatie én dat multiculti-gedoe. Als het ooit zover komt, dan zeg ik: hoe meer moslims hoe beter. Dat wordt straks verse levers oogsten, man, dat wil je niet weten! Dan worden we allemaal wel 100.”

Wat maar weer eens bewijst dat je voor het échte buitenkaderlijke denken toch zo nu en dan de kroeg in moet.

Het voordeel van centimeters

Een typische bestuurder van een Golfje GTI rijdt me bijna van de weg. Mijn fietsstuur en zijn buitenspiegel raken elkaar stevig, maar ik blijf overeind en kom met de schrik vrij. Ik had het er graag bij willen laten zitten, maar hij rijdt me klem. “Oh jee, daar gaat m’n dag”, denk ik nog als hij me allerlei onverstaanbaars toeschreeuwt door het raam, uitstapt en de omstanders wegjaagt, woest gebarend met z’n getatoeëerde armen en sissend van “wat moet je hier, wegwezen”.

Ik zie dat hij inderdaad schade heeft aan z’n spiegel en denk: ik stap maar eens van m’n fiets, dan kan ik tenminste nog heel hard wegrennen. Ik mompel iets van dat we die schade wel kunnen regelen, maar echt luisteren wil hij niet.

Nu heeft ie me bereikt, hij staat een centimeter of 30 van me af, kijkt eerst naar z’n spiegel en dan omhoog. Z’n kruin reikt tot iets boven m’n navel. “Kijk”, zegt hij ineens op kalme toon, “het gaat me niet om die schade, maar het is gewoon héél erg gevaarlijk om zo midden op de weg te fietsen. Niet meer doen!” Dan stapt ie weer in de auto, gelukkig zonder me nog een blik te gunnen, anders had ie waarschijnlijk m’n knikkende knieën gezien en zich alsnog bedacht.

Een wijze les van Captain Iglo

Op indringende wijze gedroomd van Captain Iglo, die mij – PowerPoint-ondersteund - uitlegde hoe ik snel en eenvoudig zeer succesvol zou kunnen worden op diverse terreinen van het leven. Jammer genoeg waren er ook schalen vol vissticks die koud stonden te worden, waardoor ik me maar moeilijk op zijn verhaal kon concentreren. Weer niks geleerd, behalve dan dat ik nooit meer een homp kaas naar binnen werk vlak voor het slapengaan.

Theatraal

Mijn al lang overleden vader had vaak- en onvergetelijk de slappe lach. Niet van dat gebulder dat de aarde doet schudden, maar een onbedaarlijk gesnik en gehik waar je als kind enerzijds niet goed van werd en anderzijds ook geen weerstand aan kon bieden. En naarmate wij kinderen ouder werden en meer dramatiek en pretenties aan de dag legden, hoe vaker wij de tranen over zijn wangen zagen lopen. Vandaag moest ik in mijn jaren ’80 archief zijn, trof dit beeld en zag het een en ander op z’n plaats vallen. Nu nog buikpijn van het lachen.

Achter de ramen

Waar ik dan mee zit, zijn de gordijnen. De 30, 40 woonboten waarin de stad heur hoeren huisvest worden van top tot teen opgeknapt. Dubbelglas in nieuwe kozijnen (zou iemand de CO2-footprint van de branche al eens goed in kaart gebracht hebben?), alles in de hoogglansverf. Grijnzende werklui dragen praktische keukentjes binnen en bubbelbaden, uiteraard. Week op week verplaatst de bouwvakmachinerie zich met een stap of wat en worden er bootjes in stralende vorm opgeleverd. En dan hangt iemand de gordijnen op. Of beter: dan hangt iemand de gordijnen terug. Lappen velours die door vele jaren daglicht allang van porno-rood naar iets van oud-roze zijn verkleurd. Daar moet eenvoudigweg een gedachte achter zitten, zoiets van “fris is leuk, maar overal waar té voor staat…”

Poezenvelletjes in perspectief

Ophef over een kunstacademie-snotneus die via facebook poesjes verzamelt om hun velletje te stropen. Ik moet aan mijn vroegere buurjongen Wimke denken. Die zette vogels, eekhoorns en katten op, die hij bij ons achter met een flobertgeweer uit boom of struik schoot. Wimke kon niet leren, maar pakte oplaaiende emoties rond het Dode Dier een stuk slimmer aan: “Menneke toch, ge moet nie zo mauwe! As ie nie heul ziek geweest was, dan hai ik ‘m toch nooit geroakt?’ Tja, dacht je dan, daar zit wat in. Arm beest. Gelukkig uit z’n lijden verlost. Die Wim. Is toch lang de kwaadste niet.

Het Muzikantje

-          “Ik woon nu vlak bij  “Het Muzikantje”. Ben je daar wel eens binnen geweest?”

-          “Zeker, toen ik nog op de taxi zat.”

-          “Het volk dat daar komt, is dat een beetje te doen?”

-          “Mwaoh…”

-          “Ah…”

-          (….)

-          (….)

-          “Maar de muziek, die is echt wel goed.”  

Het nadeel van bessenjenever

“’t Spijt me, ben zo klaar”, zegt de heftig zwetende man die naast mijn autodeur zit te schijten. Ik kijk een minuutje onnozel naar niks in de verte. “Bessenjenever. Ik trek het gewoon niet”, zegt hij als hij klaar is. Hij hijst z’n broek op en neemt evengoed nog een stevige teug. Never a dull moment, in Winkelcentrum Overvecht.

Das Leben der Anderen

Zo raakte ik in gesprek met een best leuke dame die al sinds jaar en dag oneetbare maaltijden serveert in een verder redelijk aangenaam filmhuiscafé. Een filmwetenschapper, bleek, die er ooit aan begonnen was, omdat haar connecties in de filmwereld eigenlijk niet verder reikten, het toch tenminste een soort van begin was en je bovendien gratis naar de film mocht. Het had haar verder weinig opgeleverd. Nou ja, met uitzondering van dat bijrolletje dan. Waarin ze een maaltijd serveert in een verder redelijk aangenaam filmhuiscafé. Das Leben der Anderen. Daar knap je soms in zekere zin toch van op.