Werelds

Mooi feest. Een volkomen spannings- en pretentieloos gesprekje met een vijfdegraads bekende. Koetjes, kalfjes. “Hoe heette je ook al weer?” “Jij werkte toch vroeger met die-en-die?” “Oh, nu met zus-en-zo?” “Nou, die kan er inderdaad ook wel wat van hoor.” En zo verder. De koek is op. Ik zoek naar een mogelijkheid om het gesprek op een vriendelijke manier te beëindigen. Maar zij vindt ‘m eerder: “Sorry hoor, even een pilletje nemen. Dan communiceer ik beter.” In mijn hoofd speelt mijn moeders mantra: “wat een wereld, jongen, wat een wereld”.

13 juni 2007