Reset 2008

Tot mijn verbazing is het mijn mobieltje dat de vraag stelt waar het om draait: "Restore Manufacturer’s Settings Now?"

Voetbal

Er stond een man aan de deur met een perfect rond hoofd. Een vleeskleurige voetbal op een sokkel. Ik wilde niets liever dan er even aan zitten. Of er op z'n minst een foto van maken. Maar daar kwam natuurlijk niets van.

Klein gebrek

Er was daar ook een man die zei dat ie altijd waanzinnig koude voeten had en dat hij dat behoorlijk ongeriefelijk vond, maar dat de beste artsen er naar gekeken hadden en dat er niets - maar dan ook niets - aan te doen was en dat hij er dus maar mee te leven had, of hij dat nu leuk vond of niet - en leuk vond hij het niet, want aan koude voeten, daar is geen voordeeltje aan te ondekken en dat waren die artsen ook met hem eens, zei hij, ze hadden hem dat zwart-op-wit gegeven voor keurende instanties uit de wereld van de assurantiën - overigens tot de dag van vandaag zonder het beoogde resultaat, waardoor je je wel kon afvragen waarom je ooit al die premies had betaald.

Dwaalspoor

Alle weken zijn in spreadsheets gevat. De tijd van je leven, teruggebracht tot eenheden van 0,19 cent fiscaal voordeel. Van vertrekpunt naar bestemming en omgekeerd. Inclusief omtrekkende bewegingen. Waar was jij toen en toen?

Kerst indachtig

"Hé? Je kijkt me áán terwijl ik met je praat..."

Het weerzien

"Tsjee, die kop…wil je daar eigenlijk iets mee zeggen?"

Verkeerde Lieveheer

Wij zouden zeker als dolende zieltjes eindigen op de heide van De Maai, wist Ma, nadat wij spelenderwijs een boompje in de tuin hadden omgezaagd. We hoéfden haar natuurlijk niet te geloven, maar ze wees ons met plezier de onheilspellende voortekenen. Hadden we daar niet de ‘Verkeerde Lieveheer’ gezien, de levensgrote Jezus-aan-het-kruis op mini-Calvarie met zijn hoofd naar de verkeerde kant? En van wie dachten wij dan wel dat hij de herder was?

Stapvoets

"Hé, kijk uit waar je loopt. Wandelende tak!"

Mig zegt

"He, de machine hapert! Wat nou lamzak: schrijven zul je! Nix blogvrij, da’s alleen voor zwangeren." Hmm, wel, in dat geval...

Offline

OK. Het werkt dus wél als je druk doet, maar niet als je het druk hebt. Neem een weekje blogvrij.

Het misverstand

* vriendelijke waarschuwing voor passanten: deze tekst is eigenlijk veel te lang, maar ik ben momenteel te lui om hem in korten *

Het was op de eerste zondag van advent dat wij het portfolio van zaken die spelen tussen mensen die wij kennen eens doornamen. Misverstanden ontstaan uit toevallige ketens van onwaarschijnlijke gebeurtenissen, bedacht ik. Iets zou zijn gewone loop moeten hebben, er komt een kink in de kabel en voila: misverstand. Wie had, bijvoorbeeld, kunnen voorzien dat die e-mail nooit zou aankomen? Of door een vergissing bij de verkeerde persoon terecht kwam? En dat zus-en-zo dáár was, terwijl die-en-die dacht dat hij elders zou zijn? Dan ontstaat al gauw een warboel in de hoofden, de perfecte voedingsbodem voor misverstanden.

Het misverstand is dan weer op te lossen is door teruguit te redeneren, zodat alle betrokkenen kunnen zien waar het misging, waar het toeval zijn rol ging spelen, zo je wilt. Zaak verhelderd, kwestie uit de wereld, ieder gaat tevreden zijns weegs. Dat niet méér misverstanden zo opgelost worden, het leek mij, zo bekeken, een zaak van gebrek aan vermogen om achteruit te redeneren. Wie dat niet kan, ziet tenslotte niet waar het rechte pad – geplaveid met goede bedoelingen - eindigde en het dwaalspoor van het toeval begon. Dacht ik.

En, dacht ik ook nog, dat kan natuurlijk komen doordat het misverstand zélf het zicht op de werkelijkheid vertroebelt bij de direct betrokkenen. Vervolgens bedacht ik – ik was nu goed op dreef: daar kunnen niet-betrokken omstanders een helpende, zelfs reddende hand toesteken. Misschien heb je daar als omstander zelfs wel een morele plicht toe, zoals de verkennerseer of de ereplicht van de EHBO-er: een kort, verhelderend feitenonderzoek als eerste hulp bij misverstanden. Dat is toch wel het minste wat je in voorkomende gevallen kunt bieden. Eigenlijk begrijp ik niet waarom we dat niet gewoon doen. Dacht ik dus.

Nu ben je écht gek geworden. Of dronken. Of allebei. Wist zij. Daar had ik niet van terug.

Onder Mocro's

"Ik heb laatst gesolliciteerd."
"Ah man, hoofdpijn is dat werk.
"Nee man, dit werk is geen hoofdpijn."

(Vangst: Nicolle)

Pamflet

Er is géén genade.

Dreigen met gezelligheid

Het gourmetstelletje – Aldi-impulsaankoop van drie winters terug – is uit de schuur- en voor het eerst uit zijn verpakking gehaald. Alles geteld en in orde bevonden. Er zitten acht kabouterpannetjes en kabouterspateltjes in de doos, precies zoals beloofd…

Loopbaan

"Ik word hier nog elke dag iets wijzer van. En iets eenzamer."

Alles is anders

Het groepje dat ik aanzie voor verwarde Italiaanse drugstoeristen, blijkt te bestaan uit Bergeijkse dagjesmensen.

Staalkaart

De postbezorgers van de firma Sandd. Staalkaart van wat er in mensenlevens zoal mis kan gaan.

Gebakken spek

Dat raam was zo helder en schoon! Ik kon de afstand niet schatten en liep er tegenaan. Het glas ging niet aan scherven, maar viel als een laken. Er was geen geluid, de zon scheen. En ergens was er gebakken spek. Dat wist ik zeker.

De bekentenis

"En jij dan?"
"Ik? Ik niet. Moet er niet aan denken."
"Ook niet als je…"
"Nee, sorry, nooit."

Slordig universum

Een professionele tape-dispenser, twee nieuwe boeken en één cd die nog niet uit hun verpakking zijn geweest, alle stripboeken, vijf van zes theelepeltjes die een enig setje vormen, een vriend in nood, een atlas, een kelnersmes, een voordeursleutel en een bankafschrift waar iemand om zeurt. Al deze dingen moeten ergens in de buurt zijn, maar ik heb ze toch vandaag niet kunnen vinden. Gelukkig is dat kind dan weer wél terecht.

Gedane zaken

Er is daar een vrouw en die zit in haar eentje op haar gemak Westmalles te drinken. Ze heeft boodschappen gedaan, die naast haar liggen op het bankje. Daar zit een doorzichtig, dichtgeknoopt zakje bij met muntbladeren. Als ze met haar derde Westmalle van de bar terugkomt, gaat ze op dat zakje zitten. Dat geeft een plof en de bladeren dwarrelen een beetje om haar heen. Ik schrik er van, zij niet. Ze kijkt eerder met een soort vertedering naar de bladerberg, veegt alles zowat bij elkaar en stopt het in een tas van de Schoenenreus.

Nachtfilosofen (2)

"Alles is er altijd en is in alles. Snap je?"

Nachtfilosofen (1)

"Voor mij is het duidelijk: ‘Als ie d’r niet in mag, dan zit het er ook niet in.’"

Verschijning

Het gaat naar Heiloo. Daar is Maria wel eens verschenen. Er is een bordje dat je de weg wijst naar de precieze plek. En verder merk je er niets van.

Voor intimi

"Jek! Getverdemme!"
"Hmm, wat?"
"M'n vinger! Ruik eens aan m'n vinger!"
"Moet het of mag het?"

Onder buurtagenten

"Welnee, die is niet dood. Die slaapt."

Beelddenker

"Zal ik het even voor je opschrijven?"
"Doe geen moeite, ik denk in plaatjes. En ik zie het zo voor me."

Relatietest (2)

"Als Van Gaal zegt: ‘ze spelen op de 10’, wat bedoelt ie dan?"

Kritiek

"Nét niet manisch genoeg."

KlopKlop

Wij hebben twee wereldmerken voortgebracht, waarvan KlopKlop bij nader inzien toch wel het meest revolutionaire was.

Hoe de NRC de wereld redde

"Lijkt me al met al nogal gevaarlijk."
"Nou, de modellen zeggen anders van niet."
"Ja maar, als…"
"Als, als! Altijd weer een ‘als’. Ik word er knettergek van. Het leidt af van de zaak en we moeten nu door. Heb ik ook tegen de jongens gezegd. Het is net als met Odysseus die langs de Syrenen moet. Niet lullen, maar roeien alsof je leven er van af hangt."
….
"Hoe kom je daar nou weer op?"
"Oh, gewoon, door iets uit de krant, maar daar gaat het nou niet om."
"De krant? Wélke krant dan, dat interesseert me."
"De NRC, als je het weten wilt."
"En daar zei Odysseus ‘niet lullen, maar roeien’?"
"Tja, daar kwam het toch op neer, maar het punt is…"
"Het punt is eigenlijk dat ik je modellen niet vertrouw."

Ongevalsrapport

"Een van onze aannemers kreeg opdracht voor een kusje in een meterkast." Dat liep uiteraard niet goed af.

Ook geen lieverdje

Er is een man in een rolstoel, die zegt dat ie expres over de bril piest in openbare gelegenheden. Daar heeft ie ook nog een liedje over gemaakt, dat ie tegen betaling voor je speelt.

Te water

Ik ga diep onder in het bruine water en zwem in de richting van het geluid. Het is Theme Time Radio Hour, hoor ik. Er is geen licht, maar genoeg lucht en de schimmen die ik voorbij voel glijden, jagen me geen angst aan.

Mentaliteit

"Heeft écht zo’n fuck-the-world-mentaliteit, maar het wordt nooit onsympathiek."

Strategische reserve

"Tussen Utrecht en Woerden zit een gasbelletje in de grond. Veel stelt het niet voor, maar toch. Als je er door de polder loopt, dan kun je het gewoon ruiken." Dat verklapt die man met dat smoezelige windjack in ruil voor een euro. Het zou zomaar waar kunnen zijn.

Kwestie van karakter

Ja, het is dwangmatig.

Kelderende koersen

Gelukkig ben ik gemáákt voor het eenvoudige leven.

Spaanse chef

Bakte de vetste kip van Andalusië, maar vond de hond in de pot toen z’n arm er plots af viel. "‘T is niet zozeer de arm die ik mis, ‘t zijn de vingers."

Meisje uit het noorden

Nu al met afstand het stompzinnigste boek van dit decennium: de Nederlandse vertaling van alle songteksten van Bob Dylan. 'Girl from the north'? Komt gewoon uit Groningen. En Memphis is toch bijna zoiets als Twente.

Honger maakt vindingrijk

Terwijl we ieder op ons vliegtuig zaten te wachten, besprak ik met de kunstenaar lopende zaken. Hij maakt van dat werk dat sprekend lijkt op bloed en modder en dingen die stuk zijn. Ik kon mij er veel bij voorstellen. "Weet je", zei hij, "ik wilde dat ik het allemaal verzonnen had." Maar toen hij opstond om zijn vlucht te nemen naar het rampgebied van dienst, zag ik de honger in zijn ogen.

Een vrouw met een vraag

Er was een vrouw – wij kennen elkaar als beleefde schimmen in de straat - met een vraag uit het niets. "Mag ik niet eens een dagje jou zijn en dat jij dan een dagje mij bent?" Er was geen spoor van ironie.
Een flagrante overtreding van de sociale verkeersregels, natuurlijk, die bevrijdend werkte. We praatten en lachten. En nu gaan we koffie drinken. En gevulde koeken eten. Ooit. Nooit. Maar toch.

Niets te vieren

Waterkoud. Geen nieuws. Niets te vieren. Champagne, anyone?

Allereerste pretnummer

Wat niet mocht van je moeder: stiekem dat nummer bellen om te luisteren naar een bandje met een mop van Max Tailleur. Het was een tamelijk onschuldige tijd.

Oude garde

Terwijl de kapper aan me werkt, komt Blokhoofd binnenzetten. Nu zijn we, zoals we daar zitten, wel wat gewend, maar zelfs in dat licht ziet hij er verschrikkelijk uit. Hij mist z’n voortanden en z’n bovenlip is tot aan z’n neus gescheurd. Alle gaten zijn gedicht, dat wel, maar als hij z’n mond opentrekt zie je eigenlijk alleen het zwart van geronnen bloed.

Blokhoofd heeft mot met de Polen. Die nemen de kwade zaken over en volgens hem komt dat omdat de kwade-zakenlui van hier een stelletje slappelingen zijn. En natuurlijk ook omdat die Polen veel jonger zijn en nog honger hebben en elkaar rugdekking geven als het nodig is. Moet je hier niet om komen, smaalt hij.

Een paar weken geleden was een zaakje met die Polen op een vervelende manier afgeketst. Daar konden die lui toen ook al niet om lachen en ze hadden hem flink te pakken genomen. Maar gisteren, vond hij, was hij voldoende hersteld om terug te gaan om z’n winterjas te halen. Die was hij in alle commotie kwijt geraakt.
Daar viel dus niet over te praten en niet veel later had Blokhoofd met zijn kop vol bloed en losse tanden op straat gestaan en was hij toch wel blij dat een toevallig passerende politiepatrouille hem te hulp schoot. Die Polen weg, natuurlijk. Of Blokhoofd ook aangifte wilde doen, hadden ze gevraagd. Daar had ie geen behoefte aan. "Je deelt eens wat uit en dan krijg je ook wel eens wat terug. Zo gaat het."

In de spiegel

Als ik nu eens een meer beschouwende blik zou opzetten. Dat zou de groeven in mijn gezicht tenminste nog een schijn van betekenis geven.

Grafische schone

1 uit 2, 2 uit 3, 3 uit 4, 5 uit 6, 7 uit 8 en 8 uit 9! Het kabbelende grafiekje, waar niemand ooit echt naar kijkt, schittert zomaar.

Prettig weerzien

Opa was langs. Hij overleefde de loopgraven bij de Somme en de Spaanse Griep en de stinkende armoede die daar weer op volgde. Een hele tijd terug struikelde hij over een sigaar en dat was dat. Het was prettig hem weer eens te zien en we hadden heel wat te bepraten.

Evenwicht

Ze lijden allebei aan zenuwziektes van uiteenlopende aard. En steeds als ik ze zie hebben ze net gewonnen in het casino.

Een leven lang leren

"Nee, is er niet. Doet de training Kleine Blusmiddelen."

Waarom zo mateloos?

De statistiek zegt dat iedereen die nu leeft ten minste één paar atomen bij zich draagt die ooit van Elvis waren.

Leven in de tropen

"Het heeft zeven jaar geduurd voordat ik mijn eerste droge scheet liet."

Kunstgreep

Nu viel er niet meer aan te ontkomen: alles om me heen was nét iets te groot of te klein geworden. Niets kon meer gebruikt worden zonder kunstgrepen.

Heel gewoon gebleven

Daar is een jonge man, en die zit al vroeg in de middag tamelijk genoegelijk aan een biertje. Zo een met een hip brilletje en van dat veel te mooie haar en over zijn stoel een serieuze winterjas. Zijn meisje past helemaal bij zijn los-luxe uitstraling. Ze leest een blaadje. Ineens is ze het zat, zeilt het tijdschrift over de tafel en zegt: " Let's go". Hij drukt zijn sigaretje uit en verzucht: "Vooruit met de geit".

Afval

Wij stonden erbij toen hij zojuist van zijn geloof af viel. En hadden niet veel meer te bieden dan gemompel over dat er ergere dingen zijn. Zoals doodgaan.

Het briefje

Er werd ook nog een man gepakt omdat ie sigaretten gestolen had. Maar dat, zei die, kwam allemaal omdat er een probleem was met kabels en snoeren en switches en servers en rekenkernen die hun sommen niet meer konden en ook met een briefje met daarop een tekening die precies zei hoe het verder moest en dat briefje kon niemand meer vinden, wat jammer was, want er was er maar één van. En daarom kon hij dus ab-so-luut niet mee naar het bureau, want daar zou hij uitglijden over een stukje zeep, zijn nek breken en in een rolstoel terecht komen. Of erger.

Puntbaardje

Als ik er vanuit een bepaalde hoek naar kijk, ontwaar ik in het patroon van koffievlekken op dit bureau het gezicht van een vriendelijke man met een puntbaardje. Ik zou hem wel even willen bellen.

De weerstand

"Ik kom denk ik niet."
"Zus en Zo komen ook en die nemen de kinderen mee."
"Nee, ik denk echt dat ik niet kom."
"Gezellig, dan zien we elkaar tenminste weer eens."
"Ik kom dus niet."
"En dan kun je gelijk dat ding meenemen."
"Ik heb het gewoon druk, dus ik kom niet."
"Dat staat ons lelijk in de weg, dus dat komt mooi uit."
"Ik kom niet, hé."
"…en het past gemakkelijk in je auto."
"Maar ik kom dus niet."
"Moet je van tevoren wel even je schuur opruimen, anders past het daar niet in."
"IK KOM NIET"
"Wij helpen je wel even om het in de auto te zetten."
….
"Hoe laat gaan we eten?"
"Uurtje of 12.00 is een mooie tijd."

Overconcentratie

"Daar zat ik dan! Gast in mijn eigen programma en met de mond vol tanden."

Een ander daglicht

Al fietsend is ze wel eens zo druk in gesprek verwikkeld met een imaginair vriendje, dat ze hem bij thuiskomst een glaasje cola inschenkt. Zo is mijn liefde.

The Great Escape

Terwijl de A12 stroop van ons maakt, bedenk ik mij het volgende: waarom bouwen we niet een buis die loopt van de grond tot net even buiten de dampkring? Volgens mij hoeft zo’n buis niet langer te zijn dan tussen de 20 en 25 kilometer. Technisch gezien een peulenschil. Handig zou zijn als we aan de voet van de buis een constructie maken met magneten, waardoor we de zwaartekracht naar wens kunnen verminderen of opheffen.

Zo’n buis zou vele toepassingen kunnen hebben, dus je moet het geheel een beetje ruim opzetten. Zo kun je moeiteloos en energievriendelijk raketten de ruimte in schieten. Je kunt allerlei stoffen die in de ruimte geen kwaad kunnen maar ons op aarde tot last zijn gemakkelijk afvoeren. En het wordt een toeristische attractie van formaat. In een ruimtepak, gekoppeld aan een hele lange kabel kun je op zondagmiddag de wereld eens van de ander kant zien. Zelf dacht ik dat de afrit Vleuten/De Meern wel een aardige locatie zou zijn. Maar daar kunnen we het natuurlijk nog over hebben.

De getergde schoonheid

"Ze hebben zelfs een liedje over me gemaakt. Kun je nagaan."

Bij de koffie

"Nee, die man dáár. Die heeft toch gewoon geoefend op dat lachje?"

Niet zo'n wolkje

Er drijft zomaar een wolkje. Het schampt me in het voorbijgaan. Daar voel je helemaal niets van. Het had uit bedwelmende damp kunnen bestaan, of gewoon heel erg kunnen stinken, waardoor je die jas wel weg had kunnen gooien en je jezelf had moeten wassen met groene zeep en soda of zo. Maar zo’n wolkje is het dus niet.

Een plaatje

Sommige mensen zien er uit als een plaatje. Hoe doen zij dit?

Selectie

"Ik lees dus geen boeken meer die niet lekker aanvoelen."

Het blote oog

Ik heb: twee leesbrillen, twee paar contactlenzen, een gewone bril en een hele stoere Ray Ban. En toch kan ik de achterkant van het pak hagelslag alleen maar lezen met het blote oog.

Altijd wat

Het wordt he-le-maal niks vandaag.

De Professor

Ergens eind jaren ’40 moeten ze echt samen gespeeld hebben: Professor Longhair & the Shufflin’ Hungarians. Er zijn opnames van en foto’s, dus, hoe onwaarschijnlijk ook, het is waar. De Professor was een nogal pragmatisch type, die onder slechte platencontracten uitkwam door steeds nieuwe, uitzinnige namen te verzinnen voor zijn band. Vandaar, misschien. Over de Shufflin’ Hungarians valt nog te melden dat er géén Hongaren bij waren, wel een Hindoe. Professor Longhair & the Shufflin’ Hungarians hebben één klassiek liedje gemaakt: Tipitina. In New Orleans is een nachtclub die naar het liedje is genoemd. In een vaag verleden ben ik er wel eens geweest. Maar toen kende ik het liedje nog niet. Ik ben er dronken geworden en heb er mijn travellercheques moeten inleveren vanwege gebrek aan cash. Tipitina. Ik krijg het nooit meer uit m'n hoofd.

http://nl.youtube.com/watch?v=--Sj_soVKo0

Op huisbezoek

"Zelf kan ik het allemaal wel netjes opschrijven, maar ja, mijn man hé. Die kan geen taal."

Weerbericht

Als het hagelt besef je pas goed hoe kaal je bent.

Straatpraat (3)

"Feitelijk zit ik te wachten op de dag dat ik zin krijg om een schildercursus in Frankrijk te volgen."

Ongeregelde troepen

Vanmorgen heel vroeg was ik even langs bij de Ongeregelde Troepen. Ze zijn er beroerd aan toe en aan de verliezende hand.

Darwinistisch inzicht

Daar had je er wéér zo een, denk je terwijl je de roltrap naar beneden neemt. Heel klein van stuk en fel en alert en sturend en vooraan en luid en duidelijk. Deze zegt het ongegeneerd: "In principe ben ik er op uit om m’n zin te krijgen. Zie maar dat je me tegenhoudt, als je denkt dat je het beter weet." All set for survival. Jij, jij grijnst wat over zijn opmerking. Want zo ben jij: groot en lomp en lui en geheel vertrouwend op het moment. Jij bent er voor het spel, hij voor de knikkers, zo is het. Bij gebrek aan natuurlijke vijanden ben je langzaam maar zeker een Dodo geworden. Nieuwsgierig maar niet bedacht op serieuze tegenstand. Dat gaat goed totdat op een dag een klein, gemeen mannetje je eiland betreedt, je nest vertrapt en je eieren bakt. Maar die gedachte ben je al weer kwijt voordat de roltrap je beneden heeft afgeleverd. Want zo is de Dodo.

Pikkewijn

Wij bespraken bijnamen. "M’n vader noemde me vroeger altijd ‘Pik’. ‘Hé Pik!’, ‘Kom ‘ns hier Pik’, ‘Goed gedaan, Pik’ Zo wil je niet door het leven." Dat begreep ik. Zodoende kwamen wij op een andere Pik, Pik Botha. Waarom werd die eigenlijk zo genoemd? Geen probleem, even zoeken. Blijkt hij zijn bijnaam te hebben vanwege zijn waggelende loopje, sterk gelijkend op dat van de Kaapse Pikkewijn. En dat is dus Afrikaans voor pinguïn… Er gaan soms maanden voorbij waarin ik niet aan pinguïns denk.

De relatietest

"Wordt lastig. Ze denkt dat er pinguïns op IJsland wonen."

Zegening van de wetenschap

Tot een paar weken geleden kwam elke morgen rond deze tijd de zanger voorbij. Met optimistische, luide stem zong hij levens- en ook wel kerstliederen. Je hoorde hem van verre komen. Te vrezen valt dat men nu gestuit is op het juiste mengsel van medicijnen om hem het zwijgen op te leggen.

Kaasfondue

"Na de laatste keer dat ik kaasfondue at, droomde ik een omgekeerd kind. Dat eet met z’n voetjes en loopt op z’n handjes."

De noodzaak van handouts

Na een kwartier voel je het bloed uit je hoofd wegtrekken. Het gesproken woord komt niet meer vloeiend maar pulserend binnen en mengt zich met het tweestemmig gezoem van airco en beamer.

Die sprache der Praxis

Was het nou ‘unferfroren’ of ‘unverfroren’? Hmm, ja, logisch. Alhoewel... Nu steekt het ene na het andere twijfelgeval de kop op en het gaat van kwaad naar erger. Totdat je jezelf onder het inmiddels al klamvochtig geworden dekbed het antwoord op de ultieme vraag schuldig blijft. Was het nou: 'Hier spricht man Deutsch' of 'Hier sprecht man Deutsch'?

Het waarom

Helemaal los in het landschap staan twee oudere mannen. De één draagt zo’n onbestemd beige jack. Hij staat zo: blik in de verte, de benen een beetje uit elkaar en de armen los langs het lichaam. De ander is verdiept in de bediening van een op het oog professionele, Hasselblad-achtige camera op statief, die gericht is op de man met het jack. Er is niets in de scene dat ook maar het geringste aanknopingspunt biedt. Waarom hier, waarom nu, waarom…

Gepareerde verrassingsaanval

Met mijn jas al aan, schoot mij een belangrijke laatste vraag te binnen, die de hele zaak in een ander daglicht kon stellen. Ik stelde de vraag en die vrouw kneep haar ogen samen, stak haar tong uit en maakte er een puntgaaf rolletje van. Een buisje, bijna. Ze gaf antwoord, maar het drong niet meer tot me door.

Inflatie

"Dan gaat bij mij dus echt het licht uit." Vroeger was je dan dood, tegenwoordig een beetje geïrriteerd.

Zeker weten

"Mannen met krullen? Volstrekt onbetrouwbaar."

Hoofdzaak

"Ik wil niet in je hoofd kijken."
"je kijkt ook niet in mijn hoofd, je kijkt er nét naast."

Zeeheldenbuurt

Gisteravond, omstreeks 23.40 uur, zag ik Jeffrey Lee Pierce in de Zeeheldenbuurt. Hij was 14, hooguit 15 jaar oud en oefende met zijn skateboard. Het motregende.

Roestige liefde

" ...denk je eigenlijk nog wel eens aan me?'

Gesprek van de dag

En zo heeft de onopvallende cowboy het dan toch tot het gesprek van de dag geschopt in onze straat. "So it goes."

Slaapwaak

De huisspin kijkt je strak en dwingend aan: "Alsof jij nooit iemand gekwetst hebt." Je probeert je in dat argument in te leven, maar bent te zeer afgeleid door de zeurende pijn.

De onopvallende cowboy

"Al gehoord? Hij is dood. Vanmorgen is hij door de brandweer uit z’n appartement gehesen. Moet er al weken gelegen hebben." Ik weet nergens van. "Kom op, die man van drie huizen verder, een jaar of vijftig, en hij liep altijd met die cowboyhoed." Er komt me niets voor de geest. Een cowboyhoed, je zou denken: dat valt toch op.

Eerder Verworven Competentie

Ergens in mijn loopbaan heb ik geleerd echt te slapen aan een bureau, waarbij het lijkt alsof ik diep nadenk.

Van geluk gesproken

Uit mijn dode hoek duikt een bloedmooi meisje op. We missen elkaar maar nét. Ze knikt en lacht en ik knik terug en grijns een beetje. Heel even zijn we samen gelukkig.

Videoconference

We worden op bijtende toon toegesproken door een dame vanuit Parijs. Ook de lichaamstaal in beeld is duidelijk. Probleem is dat we werkelijk geen idee hebben van wat ze zegt. "Berflurlleli pru follestiekre, is that understood?" Op een voorzichtig verzoek om verheldering barst ze uit: "You must flegleuer tyeu proliuetsel now!" Zo gaat dat nog even verder. We nemen dan maar afscheid van elkaar, nadat ze ons mimisch nog op het hart heeft gedrukt niet van haar orders af te wijken en snel met resultaat te komen. Na het verbreken van de verbinding, is het aan onze kant even stil. Gelukkig neemt de hoogste baas zijn verantwoordelijkheid: "Briljante ideeën, wel. Maar hou ze even buiten de notulen, want voor je het weet krijgt het allemaal z’n eigen dynamiek."

Van top tot teen

Een slordige Slavische bekijkt me van top tot teen. Ik denk – heel kort - aan haar welzijn, zij aan mijn welvaart, stel ik me zo voor.

Kwestie van identiteit

In een villaparkje dat in hoofdzaak bewoond wordt door een mengsel van vrolijke fabulanten en vileine leugenaars werd je staande gehouden. ‘Papieren, alstublieft.’ Er werd hoofdschuddend gekeken naar de identiteitssnippers die je voor het grijpen had. Hoe graag had je niet met je hele hebben en houden in één paspoort gepast? Of liever nog: in één woord.

Nachttherapie

Ik kreeg een brok klei en een vrije opdracht. Ik maakte er twee mannetjes van - niet al te precies - maar je zag gelijk dat je met de één wel een mooi potje zou kunnen schaken en dat je met de ander kon lachen.

Errors & Omissions

Mij is te verstaan gegeven het volgende recht te zetten: voornoemde bril is geen Dior maar een Calvin Klein.

Netwerk

Ik ken een man die usability consultant is en ik ken een vrouw die een Dior-brilletje draagt met vensterglas er in.

Schoon op

We hadden drank en sigaretten en volop eten en bij vlagen toch honger en dorst en ruzie om een fietsklem en vette roddels over beste vrienden en seks met vlekjes en inzichten die alweer kwijt zijn en het beste met elkaar voor en niks voor elkaar over en alle tijd en jazz en blues en Joy Division en slaapgebrek en nu is het allemaal schoon op.

Gat in de markt

"...kinderboeken met een open einde. Die bestáán dus gewoon niet."

Brieven van God

Ergens in mijn huis weet ik een oude Albert Heijn-tas vol met brieven van Jaap, die Jezus was, aan mij, in wie hij de aartsengel Gabriël zag – en dus de facto zijn verwekker. De meeste brieven zitten nog ongeopend in de envelop en zullen nooit gelezen worden. Er zijn 70 x 7 x kansen op vergiffenis voor een harteloze vader, staat ergens in een brief die op zondag wel gelezen wordt.

Bij de tijd

"Het is 9 uur en 32 minuten", zegt een omfloerste stem. Dat komt zo. Omdat je er nog niet aan toe bent alle decorum los te laten, heb je je een nieuw model spijkerbroek laten aansmeren. Met een nostalgisch tintje, want hij is laag en heel, heel strak. En nu heb je dus die Nokia-mevrouw op zak die je te pas en te onpas vertelt dat het nog niet te laat is.

Door de knieën

Hoe die ober was genaderd is me een raadsel. Maar nu dook hij tot mijn schrik plotseling op onder mijn oksel en zei: "Kaas. Hoe staat u tegenover kaas?"

Hoofdrekenen

Er zijn zo’n 5 miljard mensen. Die wegen gedurende hun levensloop gemiddeld rond de 45 kilo, schat ik. Op elk gegeven moment is er dus zo’n 225 miljard kilo levende mens op aarde. En als die mensen nu gemiddeld zo’n 65 jaar worden. Dan is er dus ook altijd 3 miljard kilo niet-levende mens.
Of je er wat aan hebt weet ik niet, maar zo verdrijf je de verveling op de fiets in de sportschool. Er zijn wel mensen die de Panorama lezen. Dat werkt ook.

Het elftal

"We werden dus steeds voor een week met z’n twaalven de bossen in gestuurd, en die keer was er een Rus bij, wat een risico was voor ons allemaal, en dat wist die Rus ook wel, want als ze hem te pakken zouden krijgen, dan was het goed mis – maar goed – hij was een hele behoorlijke scherpschutter zeiden ze, en die kun je er in zo’n situatie wel bij hebben, al was het ook zo dat hij té bang was gepakt te worden en last had van de hitte, waardoor hij teveel dronk – we dronken trouwens allemaal teveel, maar dat kwam van de verveling – ja, je blijft je afvragen of dát hem nou fataal is geworden, toen er ‘s middags een patrouille van hun vlak langs ons af kwam schuifelen - en wij als versteend in de bosjes lagen, want het waren er echt te veel om ze aan te pakken en we hadden ook niet echt iets verloren daar - dus waarom zouden we, totdat ze ver genoeg weg waren en we weer op konden staan, behalve Louis dan, zo noemden we iedereen die een té moeilijke naam had om makkelijk uit te spreken, hij lag daar met het schuim op z’n mond en na een paar minuten stopte hij helemaal met ademen, volgens de chef had ie zelf een gifpilletje ingenomen vanwege de schrik en waren we nu een elftal zonder wissels. De chef was gek van voetbal, weet je."

Verstandige schoenen

Er was eens een vrouw met verstandige schoenen. Die gaf een wit kadetje aan de statenloze Palestijn bij de deur van Albert Heijn. De Palestijn was zichtbaar verrast. Omdat hij gewend was kleingeld te krijgen in plaats van witte kadetjes, misschien.

Pas op voor Corbijn-imitators

Een foto gezien van toen ik dood was. Ik lag er gelukkig netjes bij.

Ingeburgerd

"Loverboy? Dat beschouw ik als een geuzennaam!"

Tegenvoeters

"Wist je dat veel inwoners van Tasmanië – om zichzelf te zien - hun wereldbol zuidpool-boven in de standaard steken?"

(voor m'n zusje)

Autoritaire opvoeding

"Niet kijken. Zien!", baste Armando vanaf een spijker aan de muur. En ik zag het.

Het interview

Dit gesprek zou een hele andere wending krijgen, als ik haar nu ineens kuste. Dacht ik.

Doen we nog een flesje?

Ik loop in het donker op blote voeten naar de schuur en glijd uit over een slak. "Dat zal je leren", mompelt de kat van de buren, die vanaf de schutting toekijkt. "Wat, wat zal me leren?" Maar de kat maakt er geen woord meer aan vuil.

De volgende ochtend word ik wakker met twee bulten op mijn voorhoofd. Ik weet zeker dat daar horentjes uit zullen groeien. Vertwijfeld grijp ik naar mijn stuitje, maar dat is nog onveranderd. Een laatste kans, voel ik. Ik neem mij voor vanaf nu Goed te zijn voor mens en dier.

Huisgemaakte regenboog

Na drie dagen in snelle modus mijn contactlenzen ingezet te hebben ziet de wereld er nu anders uit. Verkleurd, vervormd en met hier en daar een regenboog.

Toch maar niet

Hier had vandaag een stukje moeten staan met als titel 'Koortsdag'. Maar halverwege het schrijven, moest ik er zelf al bijna een beetje om huilen.

Logica in het verkeerde café

"De pijn viel reuze mee, het was gelukkig een verdwaalde kogel."

(De Kat, 1985)

Het damesgesprek

"…en dát vindt jij porno?"

Zelfbenoemd orakel zwijgt

"Och meneer, als de deurwaarders van het ziekenhuis achter je aan zitten, dan vergaat de lust je wel."

Opzichtig ongeluk

"In het droge seizoen wordt de waterbuffel ook wel als voedsel gebruikt."

De la

Sleutels die nergens meer bijhoren, groezelige lucifers, een knikker, een biljet van 1 dollar, drie lege pennen en een condoom voorbij zijn houdbaarheidsdatum. Niet echt museaal.

Bij het stoplicht

Een dame met een weer-en-wind-bestendig kapsel en een wijs rood brilletje trekt haar neus op, tuit haar lippen en spuugt geroutineerd een groene klodder op de grond.

Schaapjes tellen

Ik word achternagezeten door een schaap. Totdat ik te moe ben om nog te rennen. Het schaap haalt me nu in, houdt halt en likt één keer over mijn hand. Zonder verder naar mij om te kijken, wandelt het daarna op het gemak verder.

Wederopstanding

Vandaag zag ik hem voor het eerst weer, na zijn hartaanval in juni. Hij had, zoals altijd, een aandoenlijk verhaal voor zijn mannen. Nieuw was dat hij er nu een beetje bij zweefde.

Waarom managers blije mensen zijn

"Die flow chart maakt duidelijk dat we over een maand of 7 licht zien aan het einde van de tunnel."

Welgemeend advies

In mijn strandtent bakt een dame frietjes en worst voor half Duitsland in een T-shirt met opschrift: "Eat More Rice".

Frontnieuws

Bron in de frontlijn vertelt mij dit: alle supermarkten verkopen halve liter blikken bier voor tussen 35 en 39 eurocent. In hostels en parken worden de dagprijzen nauwgezet gevolgd, zoals elders in de stad mannen de prijs volgen van olie, goud, opties of derivaten. Keuzes worden gemaakt op basis van prijsafronding. 37 cent is gelijk aan 35, 38 aan 40. Scheelt een muntje en dat muntje is het begin van het volgende blikje. Daar loop je als homo economicus met tijd als enige asset wel een blokje extra voor.

Tegelijk worden in kantoren ergens aan de rand van de stad de sommen gemaakt: de conversie van bier naar geld, gaat die eigenlijk wel snel genoeg?

Een dodelijke omhelzing. Maar hé, er vloeit geen bloed.

Vraag voor onderweg

Waarom dragen grote mensen eigenlijk geen hoed meer?

Een goede gelegenheid

"...mooi, hier kunnen we in alle rust samenspannen."

Straatpraat (2)

"...het is de billenman in mij die hier spreekt."

De ijdelheid voorbij

Verbijsterde blikken als de twee voortanden van de voorzitter kletterend op de vergadertafel vallen. De zin die ze uitspreekt komt sputterend tot stilstand. Schijnbaar onverstoord raapt ze de tanden op en zet ze met een geroutineerde beweging terug in haar kaak.

In het voorbijgaan

"...weet je, elke keer als ik je zie, lijk je méér op Mussolini"

Het filmfestival

Een paar verklede mensen in de motregen en een (1) stretched limo verzameld voor de deur van Stairway to Heaven.

2 oktober 2007

Gedroomd geheugen

Dat je zit te zoeken naar een naam bij een gezicht dat je verwachtingsvol groet en een soort gesprekje met je aangaat. En dat je dan uit arren moede maar zegt: "Aardige tattoos, trouwens". En dat die ander dan antwoordt: "Oh dat? Dat zijn geen tattoos. Die kruisjes gebruiken ze om te mikken als ik bestraald wordt." En dan, ja dan pas, schiet je de naam te binnen. En het hele verhaal dat erbij hoort, trouwens. Thanx for nothing, kutkop.

27 september 2007

Straatpraat

"Ik ga verder waar Bruce Lee gestopt is"

20 september 2007

En dan ga ik dus vloeken

“Niets is hier wat het lijkt. Wel is alles precies zoals het is.”

17 september 2007

Gent: l'heure bleu

Buiten licht de lucht op: l’heure bleu. “Het leven gaat voort, vandaag wéér een dag.”

13 augustus 2007

Zakeneten is gewoon werk

"I’d like a quattro stagioni, but I DO need to change it’s configuration”

16 juli 2007

Werelds

Mooi feest. Een volkomen spannings- en pretentieloos gesprekje met een vijfdegraads bekende. Koetjes, kalfjes. “Hoe heette je ook al weer?” “Jij werkte toch vroeger met die-en-die?” “Oh, nu met zus-en-zo?” “Nou, die kan er inderdaad ook wel wat van hoor.” En zo verder. De koek is op. Ik zoek naar een mogelijkheid om het gesprek op een vriendelijke manier te beëindigen. Maar zij vindt ‘m eerder: “Sorry hoor, even een pilletje nemen. Dan communiceer ik beter.” In mijn hoofd speelt mijn moeders mantra: “wat een wereld, jongen, wat een wereld”.

13 juni 2007

Waarom het OV gemeden dient te worden

Scholier tegenover mij in de stadsbus: “Goh leuk, u lijkt op die meneer die gisteren op TV was. U weet wel, die moordenaar.” U! Nou ja...

30 maart 2007

Dit zijn Hepkoes

De drie tegeltjes bevatten Hepkoes. De Hepkoe is een prachtig verzinsel van Mhirr (HappyVpro.nl). Ze bestaan uit drie regels van 5, 7 en 5 lettergrepen. Ze bevatten 11 unieke woorden en de eerste en laatste regel rijmen. Ik heb me er een tijdje enorm mee vermaakt. Mhirr is ook verantwoordelijk voor het bakken van de tegeltjes, die je in de onderstaande berichten ziet. Waarvoor dank!

Ardet Nec Consumitur

De lekkerste frieten

Maar er toch niet helemaal gerust op.

Dat was vout

Ohh. Origineel!

De Wet op de Weerkorpsen. Ik dacht dat ik die zelf verzonnen had. Blijkt ie echt te bestaan, al sinds 1936.

16 februari 2007

Het Mosselkantoor

"Het Mosselkantoor is in feite de afdeling Mosselzaken van het Productschap Vis."

12 februari 2007

De stresstest

Het is dinsdagmiddag, het is niet koud buiten en ik heb alle tijd.

30 januari 2007

Een klein succesje

"Lazy, overpaid underachiever"

Na zo'n weekend

“ik ben zo moe, zooo moe. Ik heb vast kanker.”